Interessant verhaal over de liefde tussen drie kunstenaars

Hoewel ik genoten heb van Gisèle van Susan Smit, stelde het verhaal me ook teleur. Ik vind het matig geschreven, wat afstandelijk. Te vaak hoorde ik de vertelstem van Susan Smit, die in de hoofdstukken van Gisèle, Mies Peters of Jany, waardoor het verhaal nergens echt ontroerde.
We cirkelen rond de relaties en vriendschappen van Adriaan Roland Holst, Jany, met Gisèle en Mies Peters. De schilderkunst van Gisèle van Waterschoot van der Gracht, de dichtkunst van A. Roland Holst en het acteertalent van Mies Peters waren met hun respectievelijke liefdesleven de dragers van het verhaal. Vervolgens speelt de Tweede Wereldoorlog de belangrijkste rol in het verhaal.
Vooral het begin van de oorlog, waarin ze alle drie op een andere manier hun keuze maakt om te overleven is goed. Gisèle kiest onomwonden voor anderen en vangt [homoseksuele] onderduikers op. Jany tekende niet voor de kultuurkamer en dook onder, waarmee hij vooral zijn eigen hachje redde. Mies Peters nam het niet zo nauw met de keuze van haar geliefden. Naast haar NSB ex-man had ze ook een Duitse officier als minnaar. Vooral die ragfijne scheidslijn tussen goed of fout van Mies Peters beschrijft Susan Smit goed.
Mij duurt het verhaal van de oorlog, hoe erg het allemaal ook was, te lang. Met de bevrijding achter ons vallen we pardoes in een epiloog. Waarin het verloop van de levens van alle betrokkenen kort wordt uitgeduid. Ik las verder omdat ik hoopte op de romantische affaire van Gisèle die ze na de oorlog kreeg met de getrouwde burgemeester van Amsterdam d’Ailly. Hij zou haar grote liefde worden. "We waren een ziel," zegt Gisèle in de epiloog.
Misschien is die keuze bewust gemaakt uit privacy maar nu vind ik het verhaal niet rond.