Teleurstellend

Vol verwachting begon ik aan Gone Girl van Gillian Flynn, 8,5 miljoen! boeken verkocht, dat moest wel goed zijn. Het begon ook goed, vlot geschreven, met als doel: Doorlezen graag! Dat deed ik, maar soms met twee bladzijden tegelijk want het werd allemaal wel breed uitgemeten.

*Spoilers*

Een onvervalste Chicklit, vond ik, een doodgewone thriller, merkte ik. Nauwelijks opzienbarend. Dat doen onze Nederlandse thrillerschrijfsters echt niet minder. Na 200 bladzijden kwam er een broodnodige twist, die eigenlijk nauwelijks als een verrassing kwam. Amy kon niet dood zijn, want we hadden nog ruim 200 pagina's te gaan.

Ik raakte meer en meer teleurgesteld en uiteindelijk worstelde ik me door de laatste 60 bladzijden. Ik zag het allemaal ruim van te voren aankomen.

Het is niet dat dit boek slecht geschreven is, het is ook wel knap bedacht, maar het is erg oppervlakkig. Als lezer word je heen en weer geslingerd om of Amy of Nick aardig te vinden. Geen van beide dus wat mij betreft. Ze hebben allebei weinig interessants te melden.

Waar het allemaal om gaat? Bad boy wordt good boy. Good girl is bad girl en blijkt zelfs de sociopath, fucking bitch. (het woord bitch is ongetwijfeld het meest gebruikte woord in het boek).

Het wordt de lezer allemaal door de strot gedouwd: twee verwende yuppen die hun gang mogen gaan. Amy is verknipt door haar jeugd als 'prinsessenstar' in de Amazing Amy boeken, waarin ze door haar ouders op schandelijke wijze is geëxploiteerd. Nick is door zijn moeder en tweelingzus erg verwend en werd door vader voor asshole uitgemaakt, ook hij is niet te redden. Het enige wat overblijft is dat deze twee mensen voor de rest van hun leven tot elkaar veroordeeld worden.

Zielig, ze zoeken het maar uit!