Onvoorwaardelijke vriendschap

Suzanne Woude kreeg met de historische jeugdboeken, Stormvaart, Verschoppelingen en Zwart Water, uitgaves van uitgeverij Ploegsma, terecht de nodige aandacht. Roeien naar de Volewijck is de eerste historische roman voor volwassenen, een deel uit de Historische reeks van Ambo Anthos, en ik hoop dat er nog vele zullen volgen.
Schrijven gaat Suzanne af als eten en drinken, natuurlijk en vloeiend, het verhaal leest alsof het allemaal de gewoonste zaak van de wereld is, maar dat is het helemaal niet. Roeien naar de Volewijck is knap gecomponeerd, er wordt op een slimme manier gespeeld met tijd. Flashbacks verschijnen heel natuurlijk in het verhaal, maar vooral omdat de levens van de twee weesmeisjes Flora en Mare in verschillende jaren spelen.
Het verhaal gaat over de vriendschap tussen de twee burger weesmeisjes Flora en Mare.
Flora’s verhaal begint omstreeks 1677 als ze ongeveer tien jaar is en op het punt staat wees te worden. Haar vader overlijdt, nadat ze haar moeder al verloren heeft. De dood wordt nooit genoemd, maar Flora voelt hem door het huis waren. Haar tante uit Haarlem haalt haar op en levert haar af in het Burger Weeshuis in de Kalverstraat, waar ze de volgende tien jaar moet doorbrengen tot ze op eigen benen kan staan.
Mare’s verhaal begint in 1697, zij heeft het weeshuis verlaten en voorziet in haar eigen levensbehoefte als prostitué. Wanneer ze een brief van Flora krijgt met een schreeuw om hulp, gaat Mare naar Haarlem om te doen wat er van haar gevraagd wordt.
Vanaf dat moment slingeren de levens van de twee hartsvriendinnen zich terug in de tijd door elkaar heen. De jaren dat ze in het Burger Weeshuis moeten overleven, een plaats waar geen enkele liefde of warmte wordt verstrekt. Alsof de wezen halve criminelen zijn, worden ze behandeld. Maar Mare en Flora worstelen door en ontworstelen zich aan het gezag.
Gevoelens als pijn, kou, angst, eenzaamheid worden met mooie zinnen, zeer invoelbaar verwoord, alsof de auteur het zelf ervaren heeft. De toepasselijke aanhalingen uit diverse oude geschriften en de mooie terugkerende details, zoals de netsuke van de olifant, de ganzen die overvliegen, het boek van De vier heemskinderen, geven het verhaal een extra laag.
Suzanne Wouda geeft de roman het thema mee: Onschuld uit verderfelijkheid, het goede overwint , ik zou daar nog aan toe willen voegen dat onvoorwaardelijke vriendschap ook alles overwint.