De weg van het water, Trudi Rijks

In 'De weg van het water' maken we kennis met Floor, een gescheiden, overspannen en wat labiele vrouw. Floor is moeder van de assertieve en zelfs wat verwende Kim, en ze is bewindvoerder van haar aan korsakov lijdende zusje Bente.
Bente was topmodel, super rijk, getrouwd met de mooie Ram en zette samen met hem weeshuizen op in arme landen. Nu is Ram overleden en is ze door haar Korsakov tot haast niks meer in staat. Aan Floor de taak om de nog lopende zaken van Bente af te ronden als Bente in een verzorgingstehuis terecht komt.
Als Floor bezig is het huis van Ram en Bente op te ruimen en te verkopen, komt er een oplichter in het spel die achter het huis en geld van Bente en Ram aan zit. Floor lijkt deze ellende samen met dochter Kim goed af te kunnen wenden, maar dan begint de ellende eigenlijk pas echt....

Het verhaal komt lekker rustig op gang. Je leert eerst op je gemak de verschillende hoofdpersonages kennen en krijgt een beetje een beeld van de onderlinge verhoudingen en de situatie. Ik hou wel van een rustig opbouwend boek, mits dit goed geschreven is en wat de diepte in gaat. Voor mijn gevoel was dit het geval. De verhoudingen zijn wat ingewikkeld. Tussen Floor en haar dochter die ze veel te lang, veel te veel verwend heeft en dat nog steeds doet, omwille van de goede vrede. Maar ook tussen Floor en zus Bente liggen de zaken wat gevoelig. Bente had in de ogen van Floor alles zo goed voor elkaar, en voelt zich eigenlijk maar klein in verhouding tot haar, middelmatig. Rijks heeft het begin van het boek benut om deze verhoudingen goed in beeld te brengen.
Ongeveer halverwege het boek verandert dit lekker rustig, kabbelende verhaal echter in een zinderende en bizarre achtbaan. Toen ik las dat de auteur werd vergeleken met Renate Dorrestein dacht ik, yeah right... Nu hou ik doorgaans ook niet zo van vergelijkingen maar in dit geval is de vergelijking aardig raak. En dat is een compliment voor Trudi Rijks, want ik heb mevrouw Dorrestein en vooral haar eerdere werk erg hoog zitten. Het bizarre aspect van dit verhaal, het prachtig neerzetten van de personages en hun rariteiten, vind ik de kracht van dit boek en deze auteur.
Het is geen enorm spannende thriller, al zit er dus wel veel actie en vaart in en zat ik op sommige momenten wel op het puntje van m'n stoel.
Ik denk dat je de zwarte humor en de gehele stijl moet begrijpen en ervan moet houden. Als je wilt dat alles extreem spannend en stoer en perfect is, kun je dit boek beter aan je voorbij laten gaan. Want hierin is niemand extreem stoer, krijg je juist te zien dat ieder mens zijn dingen heeft en wordt ook juist op die imperfecties en de zelfkant van de mens ingezoomd, wat de personages voor mij dan juist wel weer heel stoer en vooral interessant maakt eigenlijk.
Ik heb het boek maar moeilijk weg kunnen leggen, heb er echt verrassend veel van genoten en heb me suf gepiekerd over een kritische noot, maar die eigenlijk gewoon niet gevonden. Of je houdt ervan, of je vindt het niks, een middenweg is er denk ik niet. En ik hou er dus van, dus van mij krijgt Trudi Rijks 4.5 sterren, afgerond naar boven, 5 sterren dus.