Voor eens en altijd Daniël.

Titel: Voor wie ik heb liefgehad.
Schrijver: Marcel Vaarmeijer

Louise Veldman woont in een verpleeghuis. De mede-verpleeghuisbewoners amuseren Louise. Ze noemt zichzelf de verdwijner en haar medebewoners verdwijners. Ze doet alsof ze doof is, zodat ze zich in zichzelf kan terugtrekken en ze heeft een éénpersoonskamer afgedwongen.
Volgens Louise is verdwijnen een ernstige zaak, een beetje vertier maakt het proces lichter en het afscheid draaglijk. Haar persoonlijke verzorger, verpleegkundige Fabio, weet alles van Louise, hij leest haar als een boek, hij doorziet haar als een röntgenapparaat, hij doorziet alles waarmee Louise iedereen in de luren heeft gelegd. Fabio en Louise hebben een speciale band. Fabio masseert haar ziel. In haar dromen is Louise een nieuw mens met een gelukkig leven en een schoon geweten, deze dromen houden Louise van het verdwijnen af.
Op oudere leeftijd heeft Louise haar zoon Oscar gekregen. Louise misgunt Oscar het geluk omdat zij het zelf is verloren. Oscar is schrijver. Alles wat hij schrijft, schrijft hij voor Louise in de hoop dat zij trots op hem zal zijn. De duisternis van Louise leeft in Oscar voort.
Louise ontvangt op 90-jarige leeftijd een postpakket met 12 rode boeken, met afzender onbekend. Het blijken haar dagboeken te zijn. Louise is al 50 jaar op de vlucht voor een moment en dat haar vlak voor de finish heeft ingehaald. Louise had er aanvankelijk moeite mee dat Fabio haar de dagboeken wilde gaan voorlezen omdat zij jarenlang alle lasten vermeden heeft, alle zorgen omzeild heeft, alle problemen en herinneringen in doofpotten gestopt heeft, zodat zij onbelemmerd haar verlangens kon vervullen. Zo wilde Louise leven en zo wilde ze sterven. En nu haar leven er bijna opzit en de volmaakte verdwijning binnen handbereik is, neemt zij de zwaarst denkbare last op haar schouders. Een last waarvan zij niet wist dat zij nog bestond, deze last moet zij dragen, het is haar lot.
Vroeger was Louise verliefd op Daniel Berg, een jood. De oorlogsverhalen die Louise in haar dagboek schrijft, zijn aangrijpend. In 1942 wordt de familie Berg weggevoerd. De dag erna vertrekt Louise naar Duitsland in de hoop Daniël te vinden. Ze krijgt werk in een Duits hotel, ze wordt door Duitse officieren verkracht. Een Duitse Majoor, Karl Friesinger, ontfermt zich over Louise. Zij raakt zwanger van Karl. Zonder Daniël en de oorlog zouden Louise en Karl een goed stel kunnen zijn. Louise noemt het kind dat zij van Karl gebaard heeft Maxie. Boven Maxie kan niemand staan, zelfs Daniël niet. Louise trouwt met Karl om Maxie een veilige en plezierige jeugd te bieden. Al 4 jaar hoopt Louise dat de oorlog stopt, dat Duitsland verliest en dat Daniël en Louise weer bij elkaar kunnen zijn. Karl wil dat Louise de oorlog overleeft. Hij laat Louise en Maxie vluchten. Karl wil dat Louise Daniël gaat zoeken. Maxie is ziek en sterft. Louise zet Karl’s pistool op haar borst en haalt de trekker over, de kogel uit Karl’s pistool, die Louise voorgoed van deze wereld had moeten knallen, is deels in haar borstbeen blijven zitten. Louise wordt gevonden en gered, ze wilde niet meer verder leven zonder Maxie. Als de oorlog voorbij is, hoort Louise via het Rode Kruis dat Daniël naar Nederland vertrokken is. Louise is een tijdje verpleegster in een Frans legerhospitaal, de beste en zinvolste periode uit haar leven. Louise gaat naar Daniël’s oude huis en vindt er een afscheidsbrief voor haar, Louise is overstuur. Daniël wil haar niet meer zien en denkt dat ze op den duur niet meer bij elkaar passen. Dit is niet de Daniël die Louise kent, maar een verwarde Daniël die altijd in haar gedachten zal zijn, maar nooit meer in haar leven. Louise blijft in Looburg om haar moeder te kunnen ondersteunen. Ze gaat terug naar de weverij en stopt met het schrijven van haar dagboeken. Zonder Daniël en alle andere mensen die haar leven kleur hebben gegeven, is het vastleggen ervan zinloos geworden. Ze verlaat Looburg, ze neemt een koffer mee met haar dagboeken en komt uiteindelijk in Amsterdam terecht, alwaar ze haar waardigheid hervond. Louise mist haar familie, haar vrienden, haar geliefden. Ze mist haarzelf wie ze was, wie ze werd en wie ze had kunnen zijn. Louise vindt haar Daniël terug in Amsterdam. Ze trouwen. Ze krijgt een miskraam en daarna een doodgeboren dochter Sara. Het gaat niet goed met de relatie van Louise en Daniël als getrouwd stel. Louise vertrekt bij Daniël. Ze zal haar leugens, haar geheimen altijd met zich meedragen. Louise wil Daniël geen pijn meer doen.
Louise wil met haar 90e uit het leven stappen en heeft een scen-arts laten komen voor euthanasie.
Louise heeft haar eigen sterfdatum bepaald, echter alles verloopt anders.
Oscar en Fabio namen Louise mee naar Daniël Berg en zijn vrouw Elvira Klos. Louise heeft Daniël 55 jaar niet meer gezien. De dagboeken van Louise zijn bij Daniël afgegeven. Hij heeft ze naar het verpleeghuis opgestuurd zonder afzender. Op de dag dat Louise uit het leven wil stappen brengen Oscar en Fabio haar naar Daniël. Hij draagt hun trouwring nog steeds. Daniël heeft haar trouwring bewaard. Hij schuift de ring aan haar vinger. Louise besluit op 90e jarige leeftijd bij Daniël te blijven.