Het leven in Saoedi Arabië door de ogen van een westerling

Het verhaal gaat over het echtpaar Frances en Andrew. Andrew heeft enkele jaren in Afrika gewerkt en gewoond. Frances had daar ook haar bezigheden. Het contract was afgelopen en had helaas niet het geld opgeleverd dat ze verwacht hadden. Andrew kreeg de gelegenheid om 8 maanden in Saoedi Arabië te werken. Dat zou voldoende geld opleveren om hun droom in vervulling te laten gaan. Ze wilden graag een mooi huis kopen in Engeland. Frances besluit mee te gaan, al wordt ze al snel geconfronteerd met allerlei vooroordelen. In het begin dacht ze het makkelijk aan te kunnen. Ze woont in een flat en merkt al gauw dat ze alleen (zonder mannelijk gezelschap) niet makkelijk de deur uit kan. Ze voelt zich erg opgesloten maar probeert er het beste van te maken. Ze sluit vriendschap met twee buurvrouwen, die ze telkens heel confronterende vragen stelt. De antwoorden erop stellen haar erg teleur. Langzamerhand voelt ze zich steeds meer opgesloten. Bovendien hoort ze vreemde geluiden in de flat boven haar die onbewoond zou zijn. Allerlei vreemde geruchten doen daarover de ronde. Ook met de andere vrouwen van de expats kan ze geen echt contact krijgen. Haar man wil het liefst de dingen op hun beloop laten, zijn project afmaken , genoeg geld verdienen en dan terug naar Engeland. Als er dan ook nog iemand onder verdachte omstandigheden komt te overlijden is de maat vol. Ze verhuist de laatste maand naar een ander huis buiten de stad, gelegen tussen snelwegen, waar ze haar tijd uitzit.
Hilary Mantel heeft een paar jaar in Saoedi Arabië gewoond waardoor het ook voor een deel autobiografisch is. In het boek omschrijft ze op een boeiende manier de gedachten en omstandigheden van Frances. Haar innerlijk strijd en verbazing. Haar man leren we bijna niet kennen. Ook komen we niet veel te weten over de buurvrouwen. We leren hen alleen kennen door de ogen van Frances. Net als de andere vrouwen van de expats en de overige personages van het boek. Daarom blijft de vraag wat is wel waar en wat is alleen de inbeelding van Frances. Omdat het boek 30 jaar geleden speelt heeft ze niet de mogelijkheden die er nu zijn om contact te maken met anderen of iets op te zoeken op de computer. Ook kan ze niet werken en daarom zit ze alleen thuis en leest detectives. Hilary heeft een pakkende manier van vertellen zodat het moeilijk is het boek aan de kant te leggen. Een minpunt is de memo in het begin van het boek die nieuwe vragen opwerpt. Het boek nodigt uit om meer te lezen over de omstandigheden van vrouwen in die landen en hun verhaal te horen. Het boek is echt een aanrader voor mensen die geïnteresseerd zijn in immigratie en emigratie. En het maakt ook duidelijk hoe moeilijk immigranten het in het westen hebben.