Dromerig kunstwerk in boekvorm

De Weense Elisabetta is een oude Joodse vrouw, met als enig gezelschap de geesten van haar overleden zussen. Zoals de titel al doet vermoeden is de abrikozenboom, die al voor de geboorte van Elisabetta in de tuin van haar huis is geplant, erg belangrijk. Aan de hand van de jam die van de abrikozen is gemaakt, weet ze weer precies wat er in dat jaar is gebeurt. En het waren meestal geen gelukkige jaren.

'Ze zong niet meer en als ze het toch een keer deed, wat zelden voorkwam, zong ze wilde, boze liederen, die in onze oren als geschreeuw klonken. Ze zong niet meer alsof ze uit de sterrenhemel was afgedaald, maar alsof ze de wereld eindelijk een halt toe wilde roepen.'

Haar jeugd was gelukkig, maar daar kwam een einde aan toen de oorlog kwam. De oorlog die alles veranderde. Het pakte haar familie en haar geluk af. Langzamerhand komen we meer en meer te weten over het leven van Elisabetta. Het boek is prachtig, dromerig geschreven. Naast het verhaal van de oude vrouw, leer je ook het verhaal van haar huurster Pola kennen. Zij is balletdanseres en verliefd op een Joods meisje. Hun liefde is zo fantastisch beschreven dat het bij vlagen onmogelijk lijkt dat het vriendinnetje werkelijk bestaat.

'De geur van springzaad bleef onder de wilgen hangen, er klonk geritsel en geruis, en de meisjes brachten de lucht tussen hen in in trilling, legden kleine verhalen als kleine, goed ingepakte cadeautjes in elkaars handen.'

Naar mate het boek vordert, trekt de mist van het verhaal steeds verder op. Het is geschreven als een waar kunstwerk, waar je helemaal in mee gaat. Kunst is ook een belangrijk thema. Elisabetta's moeder was zangeres en ze trad op in het Konzerthaus in Wenen. In het heden treedt ook Pola op in het Konzerthaus. Maar dit is slechts één voorbeeld van hoe het heden en het verleden bij elkaar komen. Want de tegenwoordige tijd heeft meer gemeen met de oorlogstijd dan je denkt. En dat is een belangrijke les van schrijver Beate Teresa Hanika.