Recensie Het verdriet van België

Bij Nederlands is Het verdriet van België van Hugo Claus een van die boeken van het hoogste niveau. Verschillende mensen zijn al op de hoogte van mijn wil een goede lijst voort te brengen en dat ik daarom dus dit boek gekozen heb. Maar er is meer, ik wilde ook graag een Vlaams boek op mijn lijst zetten, omdat anders het evenwicht Nederland/België wel heel erg verstoord was.

Wij zien in Het verdriet van België de ontwikkeling van Louis Seynaeve in Walle, België (of beter: Vlaanderen) gedurende de jaren vlak voor tot vlak na de tweede wereldoorlog. Het verhaal begint wanneer Louis op elfjarige leeftijd in het 'Gesticht'. Na het uitbreken van de tweede wereldoorlog speelt dit een belangrijke rol in het verhaal. Geen heldendaden, maar een gewoon leven.

Een behoorlijk dikke pil, dit boek van 750 pagina's. Het eerste dat opvalt, behalve de omvang, is het Vlaams. Ik lees niet zovaak Vlaamse boeken, en ik vind dat altijd wel grappig om zo de verschillen tussen het Nederlands en het Vlaams te zien. Moeite het te volgen heb ik eigenlijk niet, want ook ik ben opgegroeid met KetNet en Belgische zwemles. Sommigen mensen schrijven dat het taalgebruik en de zinsopbouw soms lastig is, maar dit heb ik niet zo ervaren. Ik vond het best lekker lezen. In het begin duurde het even voor ik in het verhaal zat, maar later ging het toch op een redelijk tempo. Het eerste deel van het verhaal, is een verhaal in een verhaal, en je merkt het ook een beetje aan de stijl van dit eerste deel. Het tweede deel gaat over de tweede wereld oorlog en hierna. Hier lopen meer verhaallijnen door elkaar. Ik vond het verhaal redelijk, niet fantastisch zoals sommigen, niet dramatisch slecht zoals sommige anderen. Soms was het een beetje langdradig, een paar dingen vond ik erg vreemd, maar over het algemeen was het een redelijk boek. Ik zal dan ook gaan voor 3 sterren. Dat vind ik wel verdiend...