Interessante geschiedenis van het restaurant met verrassende wendingen

Van te voren wist ik niet zo goed wat ik van een docu-roman moest verwachten. Toen ik begon met lezen dacht ik: Dit komt me bekend voor, zulke (wetenschappelijke) boeken heb ik voor mijn studie ook gelezen. Maar tijdens het lezen kreeg ik meer en meer het gevoel dat dat niet klopte. Ik kreeg het gevoel dat de schrijver echt alles wat hij over restaurants heeft gelezen in het boek had gestopt, er was nergens een probleemstelling en/of hypothese te bekennen en het laatste hoofdstuk is meer een samenvatting van het boek plus nog extra informatie in plaats van een conclusie. Een wetenschappelijk boek zou je met de bronnen die zijn gegeven opnieuw moeten kunnen schrijven en hoewel alle bronnen zijn genoemd, zijn de verhalen dusdanig geromantiseerd dat dat waarschijnlijk niet mogelijk is.
Maar aan het eind van het boek schrijft Christoph Ribbat dat er 'concessies [zijn] gedaan aan de methodische verfijning.' En dat het 'belangrijk [was] om het materiaal nog bijna rauw te serveren.' Voor mij een erg belangrijk tweetal zinnen want het verklaart waarom er niet altijd evenveel samenhang valt te ontdekken en waarom het niet strikt wetenschappelijk is. En hoewel het hierboven lijkt dat ik erg negatief ben over het boek is niets minder waar; ik ben om. Ik vind het een verfrissend boek.

De rode lijn die ik heb ontdekt in het boek is de parallel tussen het restaurant en de samenleving. Het restaurant, in de breedste zin van het woord, is een minisamenleving waarin de laatste trends zichtbaar zijn. Het boek is ingedeeld in vier gangen. Het voorgerecht (Openingstijden) verteld over de geschiedenis van het restaurant. Hier laat Ribbat interessante mensen aan het woord, waaronder sociologe Frances Donovan die voor haar boek undercover gaat als serveerster, maar ook bekende namen. Ik zal ze niet noemen want het is veel leuker om ze zelf te ontdekken. Hierbij geef ik als tip: niet meteen alle noten lezen want die verklappen vaak meer dan je lief is.

De tweede gang (Naoorlogse honger) gaat grotendeels over protesten tegen rassenscheidingen. Ribbat zorgt hier wederom voor een verrassingseffect door niet meteen bij de omschreven mensen te noemen dat ze een donkere huidskleur hebben en daarom niet worden bediend in bepaalde (delen van) restaurants. Dit doet Ribbat erg knap, bij verschillende situaties. Hij schrijft op een manier dat je geboeid blijft en graag wilt weten wat hij nog meer heeft ontdekt.

De derde gang (Restaurants vandaag de dag) gaat voornamelijk over opvallende restaurants, die allemaal klein beginnen en bijna allemaal op een bepaald punt ten dode opgeschreven lijken. Ook is het multiculturalisme hier een belangrijk onderwerp. Dit vond ik persoonlijk het minst interessante hoofdstuk, vandaar dat ik ook niet erg goed heb onthouden wat erin staat. Het was voor mijn gevoel vooral een opsomming van weer een immigrant die het wilde maken in de horecawereld.

De vierde gang, het toetje (Restaurants interpreteren), brengt wat verklaringen met zich mee. Wat mij het meeste is bijgebleven van dit hoofdstuk is het feit dat we voedsel van over de hele wereld eten, we laten ons bedienen door mensen van over de hele wereld, maar het nog altijd de vraag blijft of we werkelijk in aanmerking komen met de andere culturen. Het is een soort delicate schijnwereld, waarin we toch gauw weer teruggaan naar onze eigen vertrouwde omgeving. Maar dan hebben we toch maar mooi wat 'cultuur opgesnoven'.

Hoewel in eerste instantie verwarrend, vond ik het een erg leuk en interessant boek wat me zeker doet smaken naar meer. Ik weet niet of ik per se meer boeken van Ribbat ga lezen, ik denk niet dat deze stijl van schrijven/samenstellen van verhalen een hele persoonlijke manier is. Meer docu-romans, ja zeker. Ik denk dat dit een perfect genre voor mij is; mooie verhalen die waargebeurd (kunnen) zijn en tegelijkertijd ook nog mijn nieuwsgierigheid bevredigen.