Sprookje in de woestijn

Met Rebel in de woestijn heeft Alwin Hamilton een magische wereld geschapen en mij het gevoel gegeven dat ik daarin rondliep. Zo erg dat ik toen ik het boek dichtdeed ook over mijn gezicht wreef om het zand van de woestijn weg te vegen. Dat zat er natuurlijk helemaal niet. Er zit genoeg actie, magie en romantiek in om mij te laten smullen. En het is zo goed geschreven dat ik erin dook en niet wilde ophouden met lezen.
Vooraf dacht ik dat het verhaal mij zou doen denken aan Mulan en ja er komen een paar van dezelfde elementen in terug. Toch heb ik het echt als een verhaal op zich gezien. De hoofdpersoon Amani is een meisje dat echt alles wil doen om aan haar situatie te ontsnappen. En hoe gaaf is het dat zij goed met een pistool overweg kan?! Je merkt ook dat ze groeit in de loop van het verhaal. Dat is een element dat ik ook belangrijk vind in een goed boek. De mensen en wezens die Amani op haar reis ontmoet zijn ook goed omschreven en op haar reisgenoot ben ik ook verliefd geworden.
Ik denk dat de laatste zin op de achterkant het verhaal goed beschrijft: "Het Wilde Westen meets Duizend-en-een-nacht in dit uiterst originele en meeslepende verhaal vol charismatische outlaws, spectaculaire ontsnappingen en zinderende romantiek." Al zou ik misschien het zinderende weglaten, want het is niet zo'n zoetsappig liefdesverhaal. Het is een spannend verhaal met een romantisch element.
Heb ik dan helemaal geen kritische noot? Ja nu moet ik verdorie wachten op het vervolg. Dat is echt het enige jammere voor mij.