Zwakste deel tot nu toe

Dit wordt mijn eerste negatieve recensie van een boek dat geschreven is door M.J. Arlidge, dus wees gewaarschuwd. ‘In de maneschijn’ is net verschenen, telt ruim vijfhonderd pagina’s en begint met een lichaam dat ondersteboven is gehangen aan een boom. Het is aan Helen Grace en haar team om uit te zoeken wat er is gebeurd en meer slachtoffers te voorkomen.

Het boek heeft ook een ondertitel: ‘In het bos schuilt iets duisters.’ Voor mij werkt zo’n ondertitel niet. Vooral deze komt over als een ongelukkige vertaling uit het Engels en ik word er niet warm of koud van. De eerste zin van de achterflaptekst (‘Er waart iets dodelijks rond in het bos’) is beter en had beter als ondertitel gepast. Maar de allerbeste ondertitel zouden de tweede en derde zin van de flaptekst zijn geweest: ‘Eerst moesten de wilde paarden eraan geloven. Nu zijn het onschuldige mannen en vrouwen die worden vermoord.’ Dat is pas spannend, hiervan wil je verder lezen. Dat komt vooral doordat het concreet is, met ‘iets duisters’ kan ik weinig. Misschien heb ik weinig verbeeldingskracht, maar ik zie gewoon wat zwarte rook, niet iets waarvan ik bang word.

Mijn grootste probleem met het boek is natuurlijk niet de ondertitel. Mijn grootste probleem is de lengte. Het boek is veel te lang voor wat er gebeurt. Het verhaal had zomaar 150 pagina’s korter gekund, dat had de spanning waarschijnlijk goed gedaan. Daarnaast vind ik de opbouw erg raar, aanwijzingen komen uit je lucht vallen waardoor de lezer geen eerlijke kans heeft om mee te speuren en het wordt nergens écht gevaarlijk. Overigens wordt de lezer ook nog eens voorgelogen door de flaptekst: de slachtoffers zijn (spoiler) echt niet zo onschuldig als ze lijken.

Dan komen we bij de personages. Ik ben fan van Arlidges eerdere boeken. Helen Grace is natuurlijk een interessant, complex personage. In dit deel doet Arlidge daar niets mee. De zaak draait compleet om de misdaad en het zijlijntje over haar privéleven is zo dun dat het niets toevoegt. Ook Charlie Brooks wordt waardeloos neergezet in dit deel. Zij is interessant omdat ze een werkende moeder is met een allesbehalve perfect huwelijk. In dit boek neemt ze een aantal rare beslissingen, waardoor ze nogal dom en volgzaam overkomt. Met de rest van de agenten wordt weinig gedaan. Het nieuwe personage wordt zo perfect neergezet dat het irritant is – toch nog een pluspuntje voor Charlie omdat zij daar ongeveer hetzelfde over denkt. Hopelijk is dat een rookgordijn van Arlidge.

Behalve de misdaad en de oplossing heeft dit boek weinig te bieden, in tegenstelling tot andere delen uit de serie. Dit is jammer, want ik vind de misdaad niet sterk en dan blijft er weinig over om het boek een goede waardering te geven. De dader heeft potentie, je leeft een moment zelfs met de dader mee en je kunt hem of haar tot op zekere hoogte begrijpen, maar aan het einde is alle nuance weg. Gedeelten van de ontknoping zijn ongeloofwaardig en onnodig sentimenteel. Ook is de dader te vroeg in het verhaal bekend – niet geraden, maar echt bekend – waardoor de spanning al weg is voordat de ontknoping begint. Het idee van de misdaad is interessant en gruwelijk, zeker omdat er ook dieren worden gedood, en het ecologische element in het boek is vernieuwend, daar zat zeker potentie. Ook het idee van een bos dat een geschiedenis met zich meedraagt is fascinerend en neigt naar horror, maar Arlidge werkt deze sterke punten nergens uit. Dit boek is voor de geoefende lezer erg lullig opgebouwd met allerlei verdachten die het toch niet gedaan blijken te hebben en die eigenlijk allemaal een ‘betere’ dader zouden zijn geweest dan de echte dader.

Dit is altijd al een wisselende serie geweest, maar ook met positieve uitschieters. Ik hoop dat Arlidge voor het volgende deel wat meer tijd neemt, twee boeken per jaar is natuurlijk bizar veel, en dat zijn redacteur hetzelfde doet.