Opnieuw een sterk boek in deze serie

‘Witte dood’, de Nederlandse vertaling van ‘Lethal white’, is alweer het vierde deel in de serie over Cormoran Strike en Robin Ellacott, geschreven door Robert Galbraith (pseudoniem van J.K. Rowling). Volgens de achterkant van het boek hoef je de rest van de serie niet gelezen te hebben om dit deel te begrijpen, maar daar ben ik het niet mee eens.

In dit deel is namelijk een grote rol weggelegd voor de privélevens van de hoofdpersonen. Als je de vorige delen niet hebt gelezen, is dat misschien verwarrend en daarnaast weet je al wat er gaat gebeuren als je na deel vier besluit om deel één te gaan lezen. Ik zou dus aanraden om eerst de eerdere delen te lezen voordat je in dit boek begint.

In dit boek staan twee zaken centraal: een man die tijdens een psychose naar het kantoor van de detectives komt om te vertellen dat hij heeft gezien hoe er een kind werd begraven én een politicus die wordt bedreigd. Natuurlijk hebben beide zaken met elkaar te maken. In deze serie kiest Galbraith in elk boek een ‘wereld’ uit waarin het verhaal zich afspeelt (bijvoorbeeld de modellenwereld in het eerste boek, ‘Koekoeksjong’) en beschrijft hij deze wereld bijna als een parodie. In ‘Witte dood’ is die wereld de politiek. Persoonlijk vind ik die wereld goed neergezet, maar als je iemand bent die pissig wordt als er scherpe opmerkingen worden gemaakt over de politieke richting die jouw voorkeur heeft, dan is dit wellicht geen boek voor jou.

Hoewel het boek erg dik is (732 pagina’s zonder het dankwoord), leest het vlot. Echt spannend is de eerste helft niet, maar door de interessante personages blijft het boek boeiend. De vraag bij zo’n dik boek is altijd: is het te lang?

Ja, het is te lang, maar dat vind ik niet erg. Ik zou wel vijfduizend pagina’s kunnen lezen over de personages – echt, in dit boek zijn de personages interessanter dan de vraag hoe het mysterie in elkaar steekt. Grappig is dat, net als in het meeste recente boek van M.J. Arlidge, paarden voorkomen die iets te maken hebben met het mysterie. Zoals gewoonlijk spelen verschillen in sociale klasse en status een grote rol. Het is interessant dat er een rol is weggelegd voor mindervalide en zieke personages (natuurlijk Strike met zijn geamputeerde been, maar ook een blinde minister en een jongen met een psychose). Wel bevat het boek te veel verwijzingen voor mij, alle verwijzingen naar bijvoorbeeld Catullus waren wat mij betreft overbodig. Dat soort dingen leiden mij af van het verhaal omdat ze de intelligentie van de auteur lijken te benadrukken – iets wat voor mij niet nodig is.

Over het algemeen zijn de personages geloofwaardig neergezet. Ik kan me voorstellen dat er wat frustratie is over hoe het verder gaat met Robin na het vorige boek, maar ik denk dat veel mensen zouden handelen zoals zij en ik vind het niet ongeloofwaardig. Waar ik dan wel weer problemen mee heb, is dat zij met een verdachte gaat dineren en over haar privéleven begint. Dat is onprofessioneel en past niet bij haar karakter. De ontwikkelingen rondom Strike zijn leuk, maar soms is hij, zeker als het over detectivewerk gaat, net te perfect neergezet. Hij weet precies wat hij moet doen en het zijn anderen die fouten maken.

Over de ontknoping heb ik niet echt een mening. Zoals ik al schreef, vind ik de personages interessanter dan de thrilleraspecten in dit boek, waardoor mijn overheersende gedachte tijdens het lezen van het einde was dat ik het jammer vond dat het verhaal al bijna was afgelopen. Het is knap bedacht, de lezer is goed op het verkeerde been gezet, en het einde is bevredigend. In mijn recensies over Poirot van Agatha Christie zeg ik wel eens dat plot belangrijker is dan personages en hier is het andersom. '

De kaft van het boek is in het echt (nog) mooier dan op de foto, ik vind hem prachtig. Hoewel ik best kritisch ben in deze recensie, heb ik genoten van het lezen en kon ik 'Witte dood' nauwelijks wegleggen. Opnieuw een sterk boek (een thriller zou ik het niet noemen) dat de liefhebbers van de vorige delen zullen waarderen.

4 sterren.