Met wortel en tak

"Het is eind oktober, alle vrouwen tussen de vijftig en vijfenzeventig uit mijn straat moeten naar de mammografie. Ik niet meer. Ik heb twee jaar geleden voor het laatst afscheid genomen van de laborante in de bus[....]. Alles was altijd oké, en boven de vijfenzeventig ga je dood aan andere kwalen."

De auteur ontdekt echter een harde plek in een borst met een wiebelig bobbeltje. Ze wijdt dit aan mastopathie, maar gaat toch, voor de zekerheid, naar de huisarts, die haar doorverwijst. Snel volgt dan de diagnose borstkanker. Ze krijgt het hoogste waarschijnlijkheidscijfer. Hierdoor belandt Rita in het traject van onderzoek, operatie en bestralingen.

Het hele traject wordt beschreven, met een verbazingwekkende nuchterheid, relativeringsvermogen, humor, maar zeker ook met verdriet, angst en onzekerheden. De kleine hoofdstukjes zijn soms grappig, dan weer ontroerend. De verzorging na de operatie noemt ze: "Een surpriseparty die wat mij betreft nog even mag duren. Ik heb ervoor geleden, mag er van genieten, ook al valt er geen kroonjaar te vieren".
Haar ziekte wil ze echter liever niet bij de naam noemen, daar schrikt ze van, omdat het klinkt als een vloek en noemt het Ka.

Ze laat zien dat ze niet zomaar blind de adviezen van de artsen wil volgen. Ze maakt heel duidelijk haar eigen keuzes en kiest haar eigen weg. Ook haalt ze regelmatig aan dat er grote verschillen zijn in de behandeling van borstkanker tussen Nederland en Zweden, waar ze lang heeft gewoond.

Lemniscaat