Opsomming van gruwelijkheden maakt nog geen goed boek

Karin Slaughter claimt in interviews de “confrontatie te zoeken met de bittere realiteit”. Dat is op zich een loffelijk streven. Maar je kunt ook te ver gaan.
Dit boek is een opeenvolging van gruwelen in vele schakeringen.
De hoofdpersonen, de zussen en hun moeder, handelen ongeloofwaardig op alles wat hun overkomt. Aan het eind wordt het bijna lachwekkend te lezen wat zusje Liddy allemaal nog kan uitrichten ……mét een gebroken sleutelbeen. En als klap op de vuurpijl eind goed, al goed. Het brengt het gezin na jaren weer bij elkaar. Niets geen verwerking van trauma’s, alsof er nooit iets gebeurd is.
Karin Slaughter heeft een prima schrijfstijl die ook dit boek kenmerkt. Je wil het gewoon uitlezen. Een positief deel wil ik wel noemen: de brieven die de vader aan zijn overleden dochter schreef. Die vond ik mooi en ontroerend.