Roman die raakt

In Seizoenen – Judith Visser

Marlen Beek-Visser – 9 maart 2016

Na 10 thrillers, waarin Judith extreme scènes niet schuwde, heeft zij voor haar 11e boek gekozen voor een ander genre. Altijd enigszins risicovol. De ervaring leert dat door de gevestigde orde kritisch wordt gekeken naar thrillerschrijvers die ‘denken literatuur te kunnen schrijven’. Het was een onvermijdelijke keuze, gezien het onderwerp van haar boek en het heeft ontzettend goed uitgepakt.

In Seizoenen sleept je vanaf de eerste pagina mee in drie verhaallijnen, die elk om je aandacht vragen en die zich elk op hun eigen wijze ontwikkelen tot een climax. Het is een bijzonder goede keuze van Judith om zich niet te beperken tot het verhaal van de ziekte van haar moeder. Dan zou het het zoveelste dramatische verhaal over de ervaring met een afschuwelijke ziekte zijn geworden. Wat niets afdoet aan de noodzaak van die verhalen, overigens.

Het is boeiend te lezen hoe David en zijn moeder zich opstellen naarmate de ziekte Annabel meer in zijn greep krijgt. David strooit zichzelf zand in de ogen door te blijven hopen op een goede afloop. Zijn moeder gaat tegen beter weten mee in zijn hoop, maar ziet en voelt al veel eerder dat zij het gevecht gaat verliezen. Uit pure liefde voor haar zoon houdt ze zijn hoop levend en sterker nog, gaat ze qua behandelingen over grenzen heen die ze in haar eentje waarschijnlijk niet was gepasseerd. De verschillen tussen moeder en zoon zijn duidelijk, maar ze hebben ook een overeenkomst: de hang naar een vroegere jeugdliefde. Mooi gekozen. Bij David mondt dit uit in een ongezonde fascinatie voor een te jong meisje. Als lezer zie ik hem vooral als een sneue, gefrustreerde man die niet alleen te veel blijft hangen in het verleden, maar ook op ongewone wijze aan zijn moeder hangt, zeker gezien zijn leeftijd. Annabel wint qua sympathie glansrijk van David, maar Davids personage boeit.

Judith heeft met David gekozen voor een mannelijke hoofdpersoon, om te voorkomen dat de lezer zich te veel gaat vereenzelvigen met haar en het verhaal volledig op haar projecteert. Toch lees je de vrouw door de regels heen: Davids verregaande betrokkenheid en zorg voor zijn moeder is bijna onmannelijk (sorry heren) en als David tot twee keer toe roomkaas op zijn brood smeert zie ik toch even Judith voor me. Zijn vrouwelijke kant past echter goed bij de loop van het verhaal.

Is In Seizoenen geslaagd als roman? Ik zeg volmondig ‘ja’: Judith heeft drie boeiende verhaallijnen neergezet, die op meerdere manieren met elkaar verbonden zijn, zonder dat het geforceerd overkomt. De twist in het verhaal ten aanzien van Davids jeugdliefde is verrassend.
De karakters van de twee hoofdpersonages zijn niet alleen geloofwaardig, je hebt het gevoel dat je deze twee mensen echt kent. Ik werd zo meegesleept dat ik de laatste hoofdstukken niet in een keer kon uitlezen. Ik kon geen afscheid nemen. Niet van het verhaal en niet van Annabel.
De metaforen die Judith gebruikt zijn in het algemeen prachtig beeldend. Een enkele keer iets te vergezocht.

Al met al een hartverscheurend verhaal over liefde, herinneringen waaraan krampachtig wordt vastgehouden en het onvermijdelijke moeten loslaten. Een roman die je als lezer die rotziekte toont in al zijn meedogenloosheid, maar ook laat zien dat het degenen die het treft dichter bij elkaar brengt dan ooit.