Absurde achtbaan naar de werkelijkheid

Door mijzelf een abonnement cadeau te hebben gedaan op de boekensalon kreeg ik o.a. dit boek.
Zou het zelf zo op het eerste gezicht nooit hebben uitgezocht, qua: titel, schrijver en achterflap: "De plaats van de Uruguayaanse cultschrijver Mario Levrero is de ultieme samenkomst van Sartes het en Kafka's slot" .
(Ik ben nog niet echt gegrepen door Sartre en Kafka.) "Het is een sterk filmische verhaal van een man die in een onbekende kamer wakker wordt om vervolgens vast te stellen dat die kamer enkel blijkt te zijn omgeven door soortgelijke kamers, die allemaal maar in één richting te doorkruisen zijn. De plaats is een zoektocht naar een uitweg, uit het leven, uit die plaats, en naar het zelf. een even verontrustend als fantastisch existentieel onderzoek en een even gruwelijk als hilarische nachtmerrie."

Maar toch sprak mij iets aan: de kleuren van het boek, het guitige gezicht, getekend op de achterflap, de dikte van het boek (slechts 138 pagina's) of misschien het voorwoord van Carolina Trujillo? Het boek greep mij meteen vanaf de eerste zin en liet mij niet meer los. Als een "rollercoaster" vloog ik door het boek, van kamer na kamer stortte mee in de afgronden en werd samen met de hoofdpersoon wakker in een tent .

Het boek leest snel en toch is er genoeg tijd om na te denken over het eigenlijke leven zelf. Wat jouw plaats is in de samenleving, hoe andere voor jou denken en over alles en iedereen een oordeel hebben, incluis jouw eigen oordelen en veroordelen.

Het boek deed mij erg denken aan Erling Jespen, de kop is eraf, al is dat meer een gothic novel. De plaats kan gewoon ingedeeld worden bij de psychologische romans met knipoog naar het paranormale.