Armentrout steelt harten met 'Ademloos'

Waar Steenkoud overduidelijk het deel van de liefde was, komen de woorden dood en verderf het derde deel uit de serie toe. Geen enkel deel bevat zoveel levenseindes als Ademloos. Geen enkel deel uit The Dark Elements-serie zit zo goed in elkaar als Jennifer L. Armentrouts derde deel. Vakkundig laat Armentrout alle lijnen uit Witheet en Steenkoud samenkomen in een verhaal vol diversiteit en actie, waar gek genoeg rust overheerst. Ademloos staat met stip op één in de serie die voor de komst van dit deel maar matig boeide.  

Binnen no time creëert Armentrout een helse en zeer dramatische situatie: Sams ziel is weggenomen door de Lilin en de Lilin heeft zijn lichaam overgenomen om het gevecht tegen Zayne, Roth en Layla aan te gaan. Tegelijkertijd hebben de alfa’s de jacht op Sam geopend en ze lijken hem gevonden te hebben. In een poging het liefdesverdriet van Stacey te verminderen doet Layla een allesvernietigende belofte: ‘”Ik beloof je dat we Sams ziel weer uit de hel krijgen. Ik beloof het.”’ Het blijkt een belofte die ze louter waar kan maken door naar de hel te gaan en Hein op te zoeken.  

In die dramatische setting confronteert Armentrout de lezer vervolgens met een tweede probleem van levensbelang: Layla is verliefd op twee jongens, maar zal er één moeten laten gaan. Vrijwel direct dreigt Ademloos te verzanden in hetzelfde oeverloos liefdesgezeur uit het voorgaande deel. Echter, schijn bedriegt. Net zoals in Steenkoud toont Armentrout een hoge dosis liefde, maar deze keer concentreert het zich in de eerste hoofdstukken en wordt het diepgaander uitgewerkt. Heldere dialogen en gedetailleerde situaties schetsen een goed beeld van de verliefde Layla met haar gevoelens. Meer dan in andere delen maakt Armentrout de lezer deelgenoot van Layla’s leed op dit gebied.  

“‘Nou, Bambi heef een van de wachters opgegeten. Eigen schuld, dikke bult zou ik zo zeggen,’ ging Roth verder.”’ Tegelijkertijd schenkt Armentrout, meer dan in andere delen, aandacht aan de typeringen van Zayne, Layla en Roth. De harde, humoristische Roth uit het eerste deel verloor zijn kracht in Steenkoud, maar verschijnt in volle glorie terug op het toneel in Ademloos. Hij staat in scherp contrast met de rustige, lieve Zayne en vult de moedige Layla aan waar nodig. Daarbij verdient Armentrout met de typering van Roths vriend Cayman extra credits. Zijn personage, dat tot in de puntjes uitgewerkt is, zorgt voor de nodige humor en nuchtere kijk op het verhaal: ‘”Laten we elkaar niet voor de gek houden, mijn eigen persoonlijke hartendiefje. Zayne is verliefd op jou. Roth is verliefd op jou.”’ Maar Armentrout laat het niet bij het geven van uitgebreide typeringen. Langzaam maken Roth, Zayne en Layla ontwikkelingen door, waardoor ze meer en meer gaan leven.  

Helaas vertoont Ademloos gebreken als het gaat om de ‘gewone wereld’. Waar Armentrout in eerdere delen de mensenwereld parallel liet lopen aan de demonenwereld, lijkt in dit deel van onze wereld geen sprake. Louter demonen, alfa’s, gevallen engelen, wachters en huisgeesten domineren het podium en Stacey lijkt een groot deel van het boek van de aardbodem verdwenen. Het is dan ook exact dit gemis dat ervoor zorgt dat het verhaal in Ademloos regelmatig bizar en soms zelfs over de top aandoet.  

‘Ik landde een meter bij het wezen vandaan en mijn oog viel op Robin die tussen de verwoeste kerkbanken achter een zombie aan stoof.’ In de laatste honderd bladzijden strooit Armentrout met zombies, engelen, demonen en wachters. Toch behoudt het verhaal ook daar zijn aantrekkingskracht. Het lijkt een verdienste te zijn van Armentrouts eerdere harde werken. De personages en de boeiende verhaallijn houdt stand. Tegen het einde van het verhaal komt Layla opnieuw in de problemen. Wanneer blijkt dat ze de Lilin niet zomaar kan vermoorden, neemt ze haar meest dappere beslissing ooit. Het vormt het einde van een aantrekkelijk en boeiend verhaal vol onverwachte ontwikkelingen.  

“‘Zolang ik adem, zal ik altijd van je houden.’”