Meyer stoomt door met Rapunzel!

‘Rapunzel, Rapunzel, laat zakken je vlecht!’ Nadat Assepoester en Roodkapje het podium al kregen in Cinder en Scarlet is het nu de beurt aan de dame met de lange vlecht. In Cress, het derde deel van ‘The Lunar Chronicles’, breekt Meyer met de klassieke regels van het sprookje. Haar Rapunzel, Cress, zit in een satelliet en draait banen om Luna. Ze wordt gevangen gehouden door haar meesteres Sybil en fungeert als spionne voor Levana.  

Parallel aan het verhaal van Cress borduurt Meyer voort op de gebeurtenissen uit de eerste twee delen uit de serie. Wolf, Thorne, Cinder en Scarlet hebben hun krachten gebundeld en bereiden zich voor op de trouwerij van Kai en Levana. De enige manier om Kai te stoppen is Cinder te laten vertellen dat ze prinses Selena is. Dan weet Thorne contact te leggen met Cress. Ze besluiten met z’n allen de ruimte in te gaan om Cress te bevrijden, zodat zij hen verder kan helpen.  

Helaas mislukt – niet geheel onverwacht -  de reddingsactie. Scarlet wordt ontvoerd door de aanhangers van Levana, Thorne en Cress storten neer op Aarde en Cinder en Wolf weten af te dalen naar Afrika, waar ze op zoek gaan naar hun redder in nood: dokter Erland. Vanaf dat moment wordt de plot een gevarieerd verhaal dat vanuit talloze perspectieven beschreven wordt. Terwijl de lezer ziet hoe Kai met tegenzin zijn bruiloft voorbereidt, en ondertussen probeert een uitweg te vinden, zijn de andere jongeren op zoek naar een oplossing. Tegelijkertijd proberen ze elkaar terug te vinden en in leven te blijven.  

Net als eerdere delen boeit Meyers verhaal vanwege de bijzondere schrijfstijl en de aantrekkelijke plot. De verwerking van elementen uit Rapunzel – net als de andere sprookjes in eerdere delen - maakt Cress tot een uniek verhaal. Meyer haalt details uit het sprookje naar voren en verwerkt ze in een verhaal waar fantasie en historie bij elkaar komen. Zo ontstaat een boeiend geheel: Cress, onze Rapunzel, verblijft niet in een hoge kerker, maar zweeft rond de maan, waardoor ze iets futuristisch over zich krijgt. Tegelijkertijd krijgt ze te maken met letumose; iets wat lijkt op de Pest.    

Bij vlagen is het verhaal in Cress voorspelbaar. Echter, de goed uitgewerkte dialogen, de scenische weergaven binnen het verhaal en de bij vlagen zeer droge humor van Thorne maken veel goed: ‘Zag je dat niet dan? Het leek wel een kruising tussen een eksternest en een bol wol nadat die onder handen genomen is door een cheeta.’  

De gevarieerde en goed opgezette plot is bovendien zeer aantrekkelijk. Cress zit vol martelingen, humor, liefde, strijd en manipulatie. Meyer maakt zelfs ruimte vrij om de huidige maatschappij te bekritiseren, ‘Hoe komt het dat onze maatschappij besloten heeft dat hun levens minder waard zijn?’, en zet daarmee de lezer aan tot reflecteren: hoe doen wij het in onze wereld? Welke rechten hebben wij onszelf verworden? Waar de kanten van Scarlet en Kai in dit deel helaas naar de achtergrond raken floreren de verhalen van Wolf, Thorne, Cinder en Cress. Meyer laat details – de verloren voet van Cinder – uit eerdere delen op bijzondere wijze terugkomen en creëert zo ware samenhang.  

‘FARAFRAH.
LUNARS.
BLOEDBAD.’  

Tegen het einde loopt de spanning in het verhaal op. Meyer loodst de lezer overduidelijk naar een ontknoping, zonder een geforceerd verhaal neer te zetten. Evenals de verhalen van Kai en Scarlet raakt nu ook het werkelijke verhaal van Rapunzel naar de achtergrond. Echter, het verhaal van de jongeren en Levana is niet afgelopen. Cress is complexer en gevarieerder en belooft veel goeds voor het volgende deel Winter. Meyers sprookjes lijken – evenals de klassieke – niet te vervelen.