De kunst van het minimalisme

“Ik dacht dat ik er zo mijn redenen voor had, maar dat bleken achteraf geen goede redenen te zijn. Want je moet nooit het contact verliezen met mensen in je leven die belangrijk voor je horen te zijn. Daar bestaat geen enkel excuus voor.”

Sommige verhalen blijven hangen vanwege hun stilistische pracht. Andere verhalen blijven verdwijnen niet vanwege hun boeiende thematiek. En sommige verhalen… tjah, die verdwijnen gewoon niet. De appeltaart van hoop van Sarah Moore Fitzgerald bevat geen grote weltschmertz, geen overkill aan details en geen stilistische wonderen. Het verhaal blijft hangen vanwege zijn eenvoud en emotionele aantrekkingskracht. Gewoon omdat het zó mooi is.

“En zo kwam het dat iedereen het onaanvaardbare begon te accepteren.” Moore Fitzgerald begint haar verhaal met de terugkomst van Meg. Meg zit bij de herdenkingsdienst van haar beste vriend Oscar. Wanneer opgeroepen wordt dat Oscars beste vriendin naar voren zal komen, is ze verbaasd: ze weet van niets. Echter, dan staat Paloma op en stort Megs wereld in.

Vervolgens neemt de auteur ons mee terug in de tijd. Meg en Oscar zijn onafscheidelijk wanneer Meg hoort dat haar ouders willen emigreren. Er zit niets anders op dan Oscar verlaten. Met de belofte dat ze elkaar zullen schrijven vertrekt Meg. Vrijwel direct komt Paloma in beeld, het meisje dat Megs huis huurt. Zij legt contact met Oscar en brengt daarmee het contact tussen Meg en Oscar in gevaar.

De appeltaart van hoop kenmerkt zich door beeldend taalgebruik. Niet zelden gebruikt Moore Fitzgerald prachtige vergelijkingen om haar verhaal kracht bij te zetten: “Een wagonlading aan nieuwe inzichten was in mij gaan woekeren als onkruid dat me dreigde te verstikken.” Daarbij doet de compositie wonderen. Niet alleen speelt de auteur op functionele wijze met de tijd, waardoor ze de lezers informatievoorsprong geeft, ook wisselt ze op de juiste momenten van personages. Zowel Meg als Oscar mag vertellen over de gebeurtenissen, waarbij de gedachten en gevoelens bijzonder goed uitgewerkt zijn. Moore Fitzgerald weet in veel zinnen impliciet en expliciet emoties te verwerken, waardoor ze de lezer meetrekt in het verhaal: “Mijn fiets en ik vlogen de pier af, en samen vielen we in zee… de koude, enorme zee die er niet om maalt of levende jongens zich in zijn wateren storten of niet.”

Meg en Oscar vertellen over hun leven in de tijd dat ze van elkaar gescheiden waren. Door de uitgebreide beschrijvingen maakt Moore Fitzgerald van beide protagonisten échte personages; mensen van vlees en bloed. Zowel Meg als Oscar toont verdriet, verliefdheid, vreugde en angst: menselijke eigenschappen. Daarbij zijn diverse gedachten en gevoelens realistisch. De typering van beide personages komt zo goed uit de verf.
Paloma heeft in het geheel wel een wat voorspelbare rol. Vanaf het moment dat deze jonge vrouw in beeld komt, krijg je als lezer argwaan. Helaas blijkt dat – ook in het boek van Moore Fitzgerald – het omzeilen van voorspelbaarheden moeilijk lijkt: Paloma vormt hier een schoolvoorbeeld. Jammer.

Toch doet Paloma niet écht afbreuk aan De appeltaart van hoop. De stilistische geslaagdheid van het verhaal, de goede uitwerking van de andere personages en de boeiende, realistische thematiek zorgen ervoor dat het boek een succes is.

Moore Fitzgerald neemt je mee in een emotionele achtbaan waar humor, verdriet, liefde en angst besproken worden; aan de hand van diverse actuele, belangrijke thema’s. Dat alles combineert ze met prachtige formuleringen die de typische Paloma snel doen vergeten. “Als ik één ding heb geleerd over vrede, dan is het wel dat die niet altijd even goed is. Vrede kan broos zijn, en lelijk en verkeerd. Een vrede die is gebaseerd op leugens is helemaal geen goede vrede.”