Mislukkende badguys scoren gemakkelijk

Dat een badguy als hoofdpersoon gemakkelijk scoren is, is algemeen bekend. Nog net iets makkelijker kun je scoren wanneer je de lezer laat toekijken bij het proces waarin de badguy zijn eigen graf graaft. Rolinde Hoorntje heeft dit concept overduidelijk goed begrepen in De club. Haar Shane laat de lezer genieten van de manier waarop hij zijn eigen leven vergalt en laat zien hoe social media voor en tegen kan werken. Meer niet.

Dertiger Shane werkt krap 63 dagen als jurist bij Dienst Wonen – vergunningen, wanneer hij ontslagen worden. Erg rouwig is hij er niet om: de baan was niet echt wat voor hem. Hij heeft altijd iets creatiefs in de kunst- en muziekwereld gewild, maar heeft eigenlijk nooit iets afgemaakt. Dit – zeer clichématig – in tegenstelling tot zijn ‘perfecte’ vriendin Elizabeth en broertje:

“Paul kon je in een rouwadvertentie samenvatten in één woord: keurig. Zijn broertje had zich uitgeleverd aan de dagelijkse geselingen van een moordhypotheek en een paard van een vrouw. Paul droeg brogues en een ribbroek. Paul had zijn leven al opgegeven voor hij er echt aan was begonnen. Wie werd er nou vader voor zijn dertigste?”

In een poging toch iets van zijn leven te maken solliciteert Shane bij Cringe, waar hij afgewezen wordt. Ondertussen laat hij Elizabeth, het meisje dat huisje-boompje-beestje wil, links liggen en geniet hij van het leven vol nachtclubs, drugs en vrouwen. Hij gaat werken voor de Fabriek, als flyerboy, promotor en manager. Helaas lijkt ook dit leven hem niet te brengen wat hij eigenlijk wil.

Een criminele badguy kunnen we Shane niet noemen. Toch is hij met zijn typering allesbehalve de man die menig vrouw zou willen: hij heeft geen vast inkomen, kan dagen verdwijnen zonder van zich te laten horen, gebruikt veelvuldig drugs en geniet van het nachtleven, inclusief de vrouwen. Het is dan ook de manier waarop hij wordt neergezet die intrigeert. Zijn karakter, een echt rebelletje, maakt het een en ander los: enerzijds wens je hem als lezer al het geluk, anderzijds hoop je dat hij langzaam steeds verder de afgrond in duikt.

Helaas is dit concept niet geheel nieuw: rebellen scoren nou eenmaal gemakkelijk. Menig lezer smult van de slechteriken, de vrouwenverlaters en de drugsgebruikers in romans. Hoorntje plaatst het verhaal van Shane in een bijzondere wereld; de wereld van de nachtclubs. Ze maakt de lezer even deelgenoot van het harde leven in die wereld en toont de kille kant van social media. Met boeiende dialogen, die qua toonzetting goed bij de ruige personages passen, creëert ze bovendien een couleur locale die aanslaat.

Jammer is dan ook dat het daar een beetje bijblijft. Het verhaal mist van alles nét een beetje om echt bijzonder te kunnen zijn. De schrijfstijl is aantrekkelijk, maar niet uniek, zelfs rechttoe rechtaan. Het verhaal boeit, maar laat je niet achter in verwarring of verrast je niet. Hoorntje bespreekt de voor- en nadelen van social media, maar blijft daarin oppervlakkig en zeker niet vernieuwend. Intrigerend is het standpunt van Rosa, één van de muziekmakers, maar dit standpunt blijft grotendeels onderbelicht. De constructie van het verhaal is oké, maar niet speciaal of uniek. De toevoeging van andere perspectieven, als Elizabeth of Mershad, lijken sterk, maar komen niet tot hun recht door de sporadische opvoering ervan.

Wie dat allemaal wegdenkt blijft achter met De club; een verhaal dat op zich boeit, maar niet speciaal is. Wie dan scherper kijkt naar waarom het verhaal boeit, komt tot de conclusie dat het komt door de opgevoerde personages, de grote verschillen tussen huismus Elizabeth en rebellerende Shane en het misschien wel harde leven in de nachtclubs. Eerlijk toegegeven? De ondergang van een rebel blijft smullen.