Tegenvallende kennismaking met Sterren van morgen

Hans van der Beek, Jet Steinz, Nicolien Mizee en Judith Eiselin schrijven vier verschillende verhalen. Elk verhaal bevat een eigen personage en eigen gebeurtenissen. Eén echte verbinding maakt de verhalen tot de serie Sterren van morgen: de locatie. Elk verhaal speelt zich af op de Engelse kostschool Mortimer Mansion. Aan Van der Beek de eer het verhaal van Max, de Limburgse jongen, te vertellen.  

Max wordt door zijn ouders min of meer gedumpt op de kostschool in Engeland: 'Zodat zij lekker ongestoord verder konden gaan met scheiden.' Vol tegenzin en met een tas vol eten en sigaretten vertrekt hij naar Mortimer Mansion, waar hij Jasper, Wollebrandt, Louise en Saar ontmoet. Samen met deze 'Dutchies' probeert hij het jaar op de zweverige kostschool te overleven. Als een volleerd puber denkt hij daarbij aan twee dingen: meisjes veroveren en ongezond en veel eten. Helaas biedt Mortimer Mansion weinig kans tot geluk voor Max: alles staat in het teken van gezondheid en een klassieke opvoeding wordt gehanteerd.  

Op het eerste gezicht lijkt het verhaal in De honger van Max aantrekkelijk. Van der Beek hanteert een directe schrijfstijl, waarbij hij een gezonde portie humor niet schuwt: 'Overal stonden kandelaars met een allejezus hoeveelheid kaarsen.' Ook de plot van De honger van Max bevat alle facetten voor een boeiend verhaal: Max is gedumpt door zijn ouders, hij moet zich staande houden op een klassieke kostschool, hij komt in aanraking met de meest diverse jongeren en beleeft vanaf het eerste moment bijzondere dingen. Van der Beek legt daarmee een basis voor een interessant verhaal.  

Echter, al snel doemen diverse problemen op, waardoor De honger van Max langzaam maar zeker uitgroeit tot een tegenvaller. Allereerst zet Van der Beek met Max een allesbehalve consistente jongere neer. Waar Max in gedrag en gedachten over meisjes zeker een puberende jongen lijkt, wordt hij tegelijkertijd uiterst kinderlijk neergezet: 'Hûh? Zag Max dat nou goed? Zat Louise naar hem te kijken?' Deze kinderlijke weergave strookt niet met Max' obsessie voor borsten en konten en zijn stiekeme rookgedrag. Deze missende consistentie brengt een gebrek aan sympathie met zich mee. Het wordt voor de lezer moeilijk zich in te leven in Max en zijn leven.  

Tegelijkertijd lijkt Van der Beek er met zijn woordkeuze steeds nét naast te zitten. Opmerkingen als '...en Wollebrandt was ook nog eens helemaal wacko van archeologie...' behoren niet meer tot het taalgebruik van de hedendaagse 12+'er, waardoor het verhaal eerder verder van de lezer komt te staan dan dichterbij. Daarbij slaat Van der Beek zijn eerder zorgvuldig gecreëerde humoristische schrijfstijl neer door overal verklaringen en uitweidingen te geven. Waar de opmerking 'Madelieveling' als reactie op 'Maxie' in eerste instantie humoristisch is, verdwijnt alle humor door de uiting erna: 'Dat was best brutaal van Max, maar Madelief glimlachte altijd als hij haar zo noemde.' Te veel uitleg, te kinderlijk.  

De honger van Max is geschreven voor 12+-lezers. Helaas doet Van der Beek zijn doelgroep tekort. Het verhaal bevat diverse interessante thema's, zoals anorexia en eetbuien, verwaarlozing en scheidingen. Echter, Van der Beek neemt voor geen enkel thema de ruimte het echt uit te werken. Slechts drie pagina's worden besteed aan de eetproblemen en uit louter losse zinnen kan de lezer opmaken wat de houding van Max' ouders met Max doet. Alle overige pagina's lijken gereserveerd voor het avontuurlijke verhaal van Max op de kostschool: gebeurtenis na gebeurtenis en borstengedachte naar borstengedachte. Helaas houdt Van der Beek ook hier weinig rekening met zijn doelgroep. Menig gebeurtenis vertoont weinig samenhang met eerdere of latere gebeurtenissen en ook de puberende gedachten van Max krijgen weinig ruimte of fundament. Het blijven ballen voor open doel.  

Met De honger van Max schrijft Van der Beek een in het beginsel interessant verhaal. Helaas gooit een niet-consistente Max roet in het eten. Zijn personage, in combinatie met een oppervlakkig verhaal, waarbij boeiende thema's onuitgewerkt blijven maken De honger van Max tot een tegenvaller. Een twaalfjarige verdient meer.