Hungergames… Divergent…. Samen? De Test

Je neemt wat ingrediënten uit ‘ The Hungergames’ van Suzanne Collins. Voeg daar wat elementen uit ‘Divergent – deel I’ van Veronica Roth aan toe. Mix dit geheel en geef je eigen draai aan het verhaal en dan ben je klaar: De Test. Dit is – naar mijn idee – dan ook precies wat Joelle Charbonneau gedaan heeft in het eerste deel van haar trilogie ‘De Test’. Is het boek dan niet leuk? Wie smult van ‘The Hungergames-trilogie en wie smacht naar meer na het lezen van de Divergent-trilogie, komt met de trilogie van Charbonneau zeker aan zijn/haar trekken!

Cia moet – wanneer ze aan het eind van haar schoolperiode is – afscheid nemen van haar school. Tot haar vreugde wordt ze geselecteerd voor ‘De Test’. Via die test kan ze toegelaten worden tot de universiteit, iets wat ze graag wil. Maar daarvoor moet ze verschillende zware tests ondergaan. Ze begint met kennistests, daarna volgen de ‘kundetests’. Vervolgens zal Cia met anderen moeten samenwerken en daarna wordt ze het ‘veld’ in gestuurd. Ze zal als eerste bij de finish moeten komen en daar krijgt ze nog een vraaggesprek. Alles blijkt veel zwaarder dan verwacht en om haar heen overlijden verschillende mensen. Kan ze met iemand een verbond sluiten? Kan ze alle tests halen en naar de universiteit gaan? Kan ze ooit vergeten wat ze heeft gezien?

Charbonneau heeft bij het schrijven van dit boek duidelijk gekeken naar de twee eerder genoemde trilogieën. Dat maakt de gebeurtenissen niet meer uniek. Het doen van een test komt ook naar voren in Divergent en de vierde test, waarbij de spelers het veld in moeten, doet denken aan de succesverhalen van Collins. Echter, Charbonneau weet hier toch weer haar eigen draai aan te geven. Cia heeft haar eigen verhaal, een verhaal dat anders is dan de verhalen van de twee vrouwelijke hoofdrolspeelsters uit eerdere boeken. Ook de gebeurtenissen binnen de tests zijn anders dan in eerder besproken verhalen. Dat maakt het boek – al is het maar minimaal – anders dan anders. Daarmee wordt het verhaal ook aantrekkelijk. Het begin is vooral ‘doorploeteren’, maar naar mate het verhaal vordert, wordt het interessanter. Toevallig loopt dit gelijk het uniek worden van het verhaal.

De schrijfstijl van Charbonneau is aantrekkelijk, zeker voor de doelgroep. Het hele boek kijk je mee met Cia, de hoofdpersoon. De zinnen zijn simpel, maar mooi weergeven. “Ik ga zo,” zeg ik. Mijn enige optie is door die deur gaan. Dat is de enige manier om voor deze toets te slagen. Maar wat gebeurt er zodra ik die deur gepasseerd ben, dáár twijfel ik over.” Continu wordt de lezer geconfronteerd met de gedachten en de gevoelens van Cia. Dat maakt het verhaal rijk, je weet veel. Ook de mogelijkheid tot identificeren wordt hiermee enorm vergroot.

“Het meisje dat met Thomas flirtte. Het meisje dat hij gedood moet hebben. Nee. Ik kan het niet geloven. Thomas zou nooit iemand doden. Niet als hij een keus had. Ik heb Will en Thomas achtergelaten. Is het niet logischer dat Will, met zijn ‘killerinstinct’, het gedaan heeft? Misschien hadden ze ruzie. Misschien…” Spanning is alom aanwezig in dit boek! Van spannende en moeilijke tests, tot moordaanslagen. Ook de geschiedenis van de familie van Cia brengt geheimen met zich mee. Die geheimen zorgen op hun beurt ook weer voor spanning. Dit heeft Charbonneau goed gedaan! Spannende plaatsen, spannende gebeurtenissen, open plekken en onbeantwoorde vragen maken het lezen van dit boek aantrekkelijk!

Het einde van het boek is – zoals verwacht bij trilogieën – erg open. Echter, voor mijn gevoel heb ik wel ‘echt’ een boek gelezen. Het eerste deel van deze trilogie is niet zomaar een opstapje naar het tweede deel; het boek vertelt echt een verhaal. De laatste zinnen nodigen uit tot lezen van deel twee. Verschillende vragen worden niet beantwoord en nieuwe vragen ontstaan. Ik wil het tweede boek lezen! Ondanks de niet-unieke elementen maakt het verhaal mij toch nieuwsgierig en heeft het mij kunnen vermaken. De liefhebber van ‘The Hungergames’ en ‘Divergent’ gaat zeker genieten van deze trilogie!