Tal van onbenutte kansen

Wie een boek uit de serie Sterren van morgen heeft gelezen, weet al iets van Wollebrandt en zijn obsessie voor alles wat met archeologie te maken heeft. Ieder ander weet het na de tweede bladzijde van dit boek: ‘Zijn tweelingzus had hem wel duizend keer gezegd dat hij wél moest praten met andere mensen, maar niet over fossielen.’  

Het is Wollebrandt die in De wereld van Wollebrandt van Nicolien Mizee de hoofdrol speelt. Samen met zijn zusje Wendelmoed gaat hij, net als de andere jongen uit de serie Sterren van morgen, naar kostschool Mortimer Mansion. Daar komt hij op een kamer met Max en Joris. Uit angst opnieuw gepest te zullen worden, houdt hij zich angstvallig op de achtergrond. Wanneer hij compleet onbewust zijn klasgenoten ‘verraadt’, dreigt hij opnieuw het pispaaltje van de groep te worden. Tot het moment dat klasgenote Lourdes met een op hol geslagen paard verdwijnt. Wollebrandt redt haar en krijgt op die manier een andere positie in de klas. Zijn avontuurlijke leven op Mortimer Mansion kan daadwerkelijk beginnen.  

Net als in De honger van Max staat De wereld van Wollebrandt bol van bekende thema’s als pesterijen, bijzondere ontdekkingen, onbeantwoorde liefdes en puberproblemen. Mizee speelt daarmee in op de werkelijkheid van menig lezer en zorgt ervoor dat Wollebrandt vrijwel direct herkenbaar wordt voor iedereen. Tegelijkertijd creëert ze op deze manier een in de basis zeer interessant en aantrekkelijk verhaal. Helaas valt ook Mizee in de valkuil van ‘te veel onbesproken laten’. Vele thema’s haalt ze aan, maar slechts weinige diept ze vervolgens uit. Wollebrandt wordt diverse malen getreiterd, noem het gepest, maar de lezer ontdekt niet echt wat het écht met hem doet en ook de liefde van Wollebrandt krijgt maar weinig ruimte. Thema’s als bedplassen en homoseksualiteit mogen louter genoemd worden. Alles lijkt slechts bij vlagen langs te komen, om zo ook weer te mogen verdwijnen. Alleen de veranderende Wollebrandt krijgt voldoende aandacht in dit boek. Mizee bespreekt impliciet en expliciet hoe Wollebrandt zich langzaam ontwikkelt tot een sterkere versie van zichzelf. Daarmee wordt haar personage een voorbeeld voor velen.  

Gelukkig blijft De wereld van Wollebrandt een aantrekkelijk avonturenverhaal dat zijn kracht vooral haalt uit de mooie schrijfstijl en alle gebeurtenissen. Mizee hanteert een directe verteltrant waarbij ze humor niet schuwt. Daarbij geeft ze haar dialogen uiterst realistisch vorm, waardoor de jongeren al snel ‘echt’ worden. Met die aantrekkelijke schrijfstijl beschrijft ze in hoog tempo het zeer avontuurlijke verhaal van Wollebrandt. Al snel neemt ze de lezer helemaal mee in de zoektocht naar de fossielen, de zoektocht naar de geheimen van meneer Mortimer en de beginnende liefde voor Lourdes. Met behulp van onverwachte wendingen en bijzondere gebeurtenissen weet Mizee het overvolle schooljaar van Wollebrandt samen te brengen tot een verhaal van 125 pagina’s.  

Toch komt lang niet elke lezer aan zijn trekken met De wereld van Wollebrandt. Het hoge verhaaltempo komt de spanning in het boek ten goede, maar veroorzaakt ook diverse problemen. Het verhaal wordt op verschillende plaatsen wel érg toevallig en doet onaannemelijk aan. Tegelijkertijd lijkt Wollebrandt een jongen van het begrip ‘hollen of stilstaan’. Waar de kostschool hem het ene moment alle geluk van de wereld brengt, ziet hij een bladzijde later slechts zwart: ‘Dat ene moment van Lourdes en Mathieu in het hooi had alles verpest.’  

Wie op zoek is naar een avonturenboek waar hij of zij kan genieten van alle spannende gebeurtenissen heeft aan dit boek een goede. Wie zoekt naar een consistent verhaal waar de thematiek uitgediept wordt, doet er goed aan verder te zoeken. Met De wereld van Wollebrandt zet Mizee een aantrekkelijk geschreven, maar wel erg simpel verhaal neer.