Liefdevol, zoetsappig en vol haat; dé sleutel tot succes

Talloze schrijvers gingen Denise Grover Swank voor; een Young Adult-roman schrijven met daarin een behoorlijke portie liefde, haat en leedvermaak. De combinatie lijkt het keer op keer weer goed te doen. Een zomer in Parijs, vertaald door Marije Kok, past daarmee perfect in het steeds langer wordende rijtje zoetsappige verhalen. Kan Swank met haar roman voldoende vernieuwing brengen?    

Swank beschrijft het verhaal van de Amerikaanse Sophie. Samen met broer Eric reist ze in de zomer af naar Parijs om bij de onverwachte bruiloft van haar vader te zijn. Blij is ze niet: ze moet haar moeder en haar beste vriendin Jenna achterlaten en kan niet oefenen voor de pianocompetitie in het najaar. Die competitie zou haar een belangrijke beurs kunnen geven.    

Tot zover niets vernieuwends; menig jongerenboek gaat over dergelijke problemen. Het welbekende beeld wordt vervolgens versterkt door de situatie in Parijs. Sophie doet haar best haar stiefmoeder, Eva, te haten, maar de vrouw lijkt in alles best wel oké. Haar stiefzusje is een ander verhaal. Camille is vanaf het eerste contact een bitch die probeert het leven van Sophie zuur te maken. Ze heeft al haar vrienden tegen Sophie opgezet en zal er alles aan doen het leven in Parijs onmogelijk te maken. Bovendien lijkt vader slechts oog te hebben voor zijn nieuwe vrouw. Bekend verhaal: ‘Hij had zijn gezin vervangen. Hij had mij vervangen.’    

Swank weet binnen no time een compleet rampscenario te schetsen. Ze stapelt het ene welbekende probleem op het andere en laat de lezer achter in een wereld vol rampspoed. Sterk binnen dit plottechnisch niet zo sterke verhaal zijn personages Camille en Sophie. Camille is het prototype heks en haar rol wordt uitvergroot weergeven. De dame gaat echt over lijken om alles voor elkaar te krijgen en dat geeft de lezer moed: dit verhaal kan weleens heel interessant worden. Tegelijkertijd is de stille, ietwat snel concluderende Sophie een bron van inspiratie. Haar houding en vooral haar trekje om veel te snel conclusies te trekken zorgen ervoor dat ze menigmaal sterk van gemoed verandert. Als lezer lees je haar verhalen met een lach; je zwakt haar gedachtegangen af, maar tegelijkertijd hoop je dat er een deel van waar is. Een beetje leedvermaak lijkt op zijn plaats.    

Sophie komt al snel een Franse knapperd tegen: Mathieu. Op slag wordt ze verliefd, maar dan komt ze erachter dat Mathieu tot de vrienden van Camille behoort. Een relatie lijkt onmogelijk en Sophie richt haar pijlen dan maar op Dane, de vriend van Eric. Ze heeft al lange tijd een crush op hem en is vastbesloten hem te veroveren. Echter, Camille krijgt het door en doet haar best er een stokje voor te steken.    

Juist het goed beschreven meidenvenijn, in combinatie met het toch wel zoetsappige liefdesverhaal, maakt dit verhaal aantrekkelijk. Hoewel het zeker niet vernieuwend of uniek is, is het wel goed uitgewerkt. Swank speelt met Sophies gevoelens en schuwt een behoorlijke portie ellende en leedvermaak niet. Ze voegt met liefde een behoorlijke portie drama toe aan Sophies leven en dat werkt. Als lezer zie je menig gebeurtenis al van verre aankomen. Toch kun je niet wachten tot het daadwerkelijk vorm krijgt.    

Een zomer in Parijs is niet hét boek dat anders is dan de andere zoetsappige liefdesdrama’s. Het past in het nu al lange rijtje boeken over boze tieners van wie de ouders opnieuw een relatie beginnen. Tot de laatste bladzijde combineert Swank humor, drama en liefde met elkaar. En met effect. Ondanks het missende onderscheidende vermogen is Een zomer in Parijs wel aantrekkelijk. Gewoon, voor een avondje wegzwijmelen.