Lieve mama; of toch niet...

Esther Verhoef flikt het weer! Na ‘De kraamhulp’ schrijft ze met ‘Lieve mama’ een mooie thriller. In de eerste instantie is het boek niet eens echt spannend, maar het mag zeker wel een ‘page turner’ genoemd worden. Diepgaand is het verhaal niet, aantrekkelijk des te meer. Met een ‘lieve’ moeder en een ‘verkeerde’ vader weet Verhoef menig lezer zeker te prikkelen!

Helen, een moeder van drie pubers, woont samen met haar man Werner in een royaal huis. Ze is verkoeververpleegster. Op een dag wordt Werner overvallen. Helen betrapt de dader, Brian, en ze weet zijn wapen te bemachtigen. In paniek schiet ze Brian dood. Dan blijkt het wapen niet van Brian te zijn, maar van Werner. Werner wil de politie niet betrekken bij dit hele probleem; hij wil het lichaam zelf wegwerken. Maar hoe? Komt iemand achter dit alles? Was Brian alleen?

De gruwelijke oplossingen voor het ‘probleem’ die in het boek aangedragen en uitgewerkt worden, zijn niet allemaal even uniek, maar zijn wel op prima wijze beschreven. Verhoef weet de lezer vanaf de eerste bladzijde in haar macht te nemen en ze laat de lezer niet meer los. Verschillende spanningsbogen doorkruisen elkaar, vullen elkaar aan en versterken elkaar. Een drugsdealende jonge dader met een op wraak beluste compagnon, een verknipte echtgenoot, overspel en een stel lastige pubers zorgen voor voldoende ‘lijntjes’ en ‘onverwachte wendingen’ in het verhaal. Aanstekelijk!

Verhoef maakt – tijdens de eerste pagina’s – verschillende ‘opmerkingen’, waardoor je als lezer gaat vermoeden dat er iets mis gaat; een perfecte strategie. De woorden ‘Count. Your. Blessings.’ (blz. 21) worden onheilspellend, opmerkingen als ‘Dat was het wat ze voelde als ze naar hem keek: Spanning. Afstand’ (blz. 347) worden dubbelzinnig. Diep hoeft de lezer niet na te denken, het antwoord volgt vaak enkele pagina’s later. Wellicht een nadeel voor de lezer met ‘grote verwachtingen’, voor de lezer die uitgedaagd wil worden, maar deze korte spanningsbogen zijn zeker voordelig voor de lezer die ‘een lekker boek’ wil lezen. Juist van deze groep moet Verhoef het hebben als het gaat om ‘Lieve mama’.

Het verhaal wordt beschreven vanuit Helen en Ralf, de vriend van Brian. Dit maakt het verhaal compleet. De lezer weet meer dan de hoofdpersonen, een overbekende spanningstruc. Toch weet Verhoef deze niet-originele manier op prima wijze in te zetten, waardoor het van meerwaarde is voor haar verhaal. Door vanuit de ogen van een man én een vrouw te lezen, kan menig lezer zich identificeren.

De onverwachte wending op tweederde van het boek viel te verwachten. Verhoef verrast hier de lezer niet, helaas. Ook de inhoud van de onverwachte wending is niet meer echt ‘onverwacht’. Verschillende zinsneden en gebeurtenissen lijken in de richting van de oplossing te wijzen. Verhoef had hier origineler mogen zijn.

“Mama
Just killed a man
Put a gun against his head
Pulled my trigger, now he’s dead”

Deze zinsnede scheidt het verhaal van het laatste stukje (het epiloog?), waarin de situatie overdacht en bekeken wordt. Helen en Ralf zijn hier aan het woord. Helen eindigt met een brief aan haar eigen moeder, waarin ze uitlegt wat er allemaal is gebeurd. Alle vraagtekens worden uitroeptekens; Verhoef legt alles uit. Niet uniek, niet origineel en misschien niet ‘bevredigend’ voor verscheidene lezers onder ons, maar dit einde maakt het verhaal wel ‘af’, het verhaal is afgesloten. Het einde van een heerlijk spannend boek!

Esther Verhoef laat met Lieve mama zien dat ze nog steeds een fijne thriller kan schrijven. Wie een avondje vermaakt wil worden, zonder al te veel na te moeten denken, heeft aan Lieve mama het perfecte boek! Een beetje luguber, soms wat vergezocht, maar eigenlijk gewoon … heerlijk!