Surf! niet verrassend, wel boeiend

Fris, fruitig en emotioneel. Die woorden passen bij Surf!, het boek van Chris Vick. De woorden op de flap van het boek, “een verhaal dat je grijpt als een monstergolf”, doen anders vermoeden: Surf! moet overweldigen. Helaas ‘overweldigt’ het verhaal van Vick niet.

Sam verhuist met zijn moeder en zijn zusje naar de kust, waar hij vrijwel direct Jade leert kennen. Al snel is hij onder de indruk van haar surfkunsten en haar baldadige houding. Hoewel Sam bang is voor het water, en eigenlijk niet durft te zwemmen, wil hij, om indruk te maken op Jade, leren surfen. “De wolf lijkt groter als je bang bent”, toch?

Vick start zijn verhaal prachtig en heel beschrijvend. Opvallend is de keuze voor het perspectief: Sam is een gevoelige, licht eenzame jongen. Jade daarentegen is het stoere meisje. De rollen lijken omgedraaid, iets wat het verhaal ten goede komt. Ook de gehanteerde schrijfstijl helpt daarbij. Niet zelden laat Vick je meekijken met Sams gedachtegangen, waardoor Sam al snel meer is dan een papieren versie van de jongen; hij komt tot leven.

Wanneer Sam zijn angsten overwonnen heeft, en een beetje kan surfen, sluit hij zich aan bij de groep van Jade. De groep heeft één doel: surfen op de Duivelshoorn. Sam, gek op wetenschap, probeert uit te zoeken wat de Duivelshoorn precies is. Bij zijn oma ontdekt hij hoe zijn vader ooit verdween en komt hij erachter waar de Duivelshoorn ligt. De weg naar een surflegende ligt open.

Helaas vertoont het verhaal van Vick scheurtjes. Diverse clichématigheden en oppervlakkig aangehaalde thema’s zorgen ervoor dat Surf! niet het verhaal is dat je ‘grijpt als een monstergolf’. De lezer ziet van verre aankomen wat er gaat gebeuren met de Duivelshoorn en ook de verhalen omtrent Sams vader komen niet onverwacht. Daarbij aangehaalde thematieken over mishandeling en verwaarlozing maken het verhaal wel boeiend, maar niet meer dan dat. Vick verzaakt de thematiek echt uit te werken. De essentie van zijn verhaal ligt ergens anders: het surfverhaal.

Toch boeit Surf! zeker wel. Vick toont middels prachtige beschrijvingen hoe Sam langzaam verandert door toedoen van de groep. Min of meer per ongeluk lijkt hij een steeds ‘slechtere’ jongen te worden, terwijl menig lezer hem in zijn hart sluit. Sams zoektocht naar de ware aard van zijn vaders verdwijning wordt daarbij helaas wat onderbelicht; een nevenverhaal.

Vick toont zijn ware schrijverskunsten in de slotakkoorden van Surf!. De laatste hoofdstukken, waarin hij allereerst de spanning tot een hoogtepunt weet te brengen door gedetailleerde omschrijvingen en een laag verhaaltempo, worden afgesloten met ronduit emotionele passages. De schoonheid van het geschreven woord wint hier van het verwachte verhaalverloop.

Surf! grijpt je dan niet als een monstergolf, het verhaal boeit zeker. “Een deel van me zei dat ik gewoon moest blijven waar ik was. Dat ik beter Rag kon assisteren. Dat ik hen niet achterna moest gaan. Dat ik mijn vader niet achterna moest gaan. Maar mijn benen kwamen in beweging en we liepen allemaal achter Jade aan.”