vallen

“Ze voelde het gewoon echt gebeuren, diep vanbinnen, op dat exacte moment. Vallen.” Mooi, maar heel cliché; de nieuwe roman van Jacky van Laren kenmerkt zich door deze opvallende combinatie. Vallen is een heerlijk boek waarbij je even helemaal kunt wegkwijnen bij de liefdesdrama’s van de ander: simpel, overbekend en zeker niet diepgaand, maar wel aantrekkelijk en vol leedvermaak. Een soort sprookje uit de eenentwintigste eeuw.

Er was eens….heel lang geleden…

Journaliste Anne wordt door Rory uitgenodigd om als oppas mee te gaan op tournee. Zij moet op zijn zoontje Rowland passen en mag dan, ter compensatie, een artikel over het tournee schrijven. Voor de jonge journaliste is dit dé kans en ze besluit haar jaloerse vriend Ian achter te laten om met de rock-and-roll band mee te reizen. Waar ze in het begin niets van de ruige bandleden moet hebben, ontdekt ze al snel dat de mannen meer zijn dan louter seks, drank en drugs. Dan ontstaan er gevoelens die ze liever niet had gehad.

Van Laren start haar verhaal met een boeiende schets en trekt daarmee direct de aandacht. Ze combineert het leven van een nette journaliste met dat van een ruige rock-and-roll band en weet daarmee tegenstellingen niet groter te maken. Helaas haalt ze al snel alle vooroordelen over de ruige band uit de kast: alcohol, seks en drugs domineren in het leven van Rory en zijn collega’s. Tegelijkertijd is het verhaal in Vallen weinig vernieuwend. Natuurlijk wordt Rory verliefd op Anne, maar lijkt zij onbereikbaar, natuurlijk blijkt Ian de jaloerse vriend te zijn en natuurlijk berust het halve boek op misverstanden tussen diverse personages. Regelmatig zet Van Laren het middel ‘leedvermaak’ in om de lezer te boeien. Heel cliché, maar o-zulk-heerlijk leesvoer.

Ondanks de enorme voorspelbaarheid van het verhaal blijft Vallen een aantrekkelijk boek. Van Laren compenseert het gemis aan diepgang in het verhaal en de overdosis aan clichés door de personages perfect te typeren. Ook al vertolken alle personages stereotyperingen, ze worden wel helder uitgewerkt. Ian blijkt vrijwel direct een enorm jaloerse bal gehakt, iets wat hij het hele verhaal door blijft. Rory lijkt de harde, ruige artiest, maar heeft een klein hartje. Van Laren werkt Rory zowel vanuit Annes perspectief als vanuit zijn eigen perspectief volledig uit en toont daarbij zijn harde én zachte kant: “ ‘Je moet geen verdomme zeggen, Rowie.’ ‘Waawom niet? Jij zegt het ook de hele tijd.’ ‘Omdat ik groot ben en jij niet. Als jij groot bent mag je ook verdomme zeggen.’” Ook Anne leer je goed kennen. Van Laren verwerkt Annes gedachten en gevoelens niet alleen in haar verhaal, maar ook in Annes verslag voor haar artikel. Tevens gebruikt Van Laren deze verslagen om de lezer stiekem wat achtergrondinformatie over de personages en hun bestaan te geven. Op speelse wijze brengt de auteur zo summier wat diepgang aan in het bovenal oppervlakkige verhaal.

Vallen kenmerkt zich door simpele, maar aantrekkelijk taalgebruik. Uit het leven gegrepen dialogen domineren het verhaal: “ ‘Godsamme, hij is nog ouwer dan ik. Heb je daar een ding voor, of zo? En het gaat me verder geen donder aan, maar net? Integer? Correct? Jezus, Annie, hij klinkt als een opvoedkundige instelling, niet als een kerel.’” Waar Van Larens stijl over het algemeen simpel, recht-door-zee is, verbaast ze soms met een beeldende zin: “Voordat de wereld in al zijn brute facetten weer in beeld kon komen, gleden ze samen weg in slaap, nog verenigd, niet bereid elkaar los te laten.”

Net zo voorspelbaar en sprookjesachtig als de start eindigt Van Laren Vallen geheel in stijl: cliché, filmisch en zeer romantisch: “‘Kijk ons ‘es even allemaal scoren,’ zei hij tegen Anne en Roar, met zo’n sappige grinnik.”

Eerder op: De Leesfabriek