De zoete smaak van wraak

"Ik heb twaalf jongens gepijpt in Magaluf." Met de eerste zin plaatst Helen Fitzgerald je in het verhaal: hard en meedogenloos. Met Verloren dochter brengt ze actuele problematiek rondom social media op goede wijze samen met een spannend verhaal omtrent Su, haar zusje Leah en haar moeder Ruth. Verloren dochter is spannend, actueel en aantrekkelijk. Wat wil je nog meer? Niets, toch?

Su is met haar zusje Leah en een aantal vriendinnen naar Magaluf op vakantie wanneer een filmpje van haar viral gaat. Helaas is dit een filmpje waarin de overduidelijk gedrogeerde Su twaalf jongens pijpt, in ruil voor drank. Vanaf het moment dat het filmpje online is gekomen, is Su spoorloos. Leah keert terug naar moeder en advocate Ruth en vader Bernard.

Ruth zet alles op alles om Su terug te krijgen. Ze stuurt Leah als ‘straf’ terug naar Magaluf om haar zusje terug te halen. Zelf zet ze al haar middelen in: ze is uit op wraak. De mannen hebben haar dochter verkracht, de ‘regisseur’ – Xano – moet boeten. Langzaam groeien haar wraakgevoelens en gaat ze verder dan eenieder heeft kunnen voorspellen. Ondertussen is Su niet van plan terug te komen. Ze is geadopteerd en heeft het idee dat ze thuis alleen maar meer problemen bezorgt. Ze gaat op zoek naar haar echte moeder. Ze gaat op zoek naar zichzelf.

Fitzgerald maakt gebruik van een aantrekkelijk concept in Verloren dochters. Niet alleen wisselt ze op de juiste momenten tussen Ruth en Su, en behoudt ze daardoor de spanning, ook laat ze de personages over de gebeurtenissen vertellen alsof ze al hebben plaatsgevonden. Tegelijkertijd gebruikt de auteur veel realistische dialogen om het verhaal aantrekkelijk te maken: “De wereld is een gevaarlijke plek, niet omdat er slechte mensen zijn, maar omdat er mensen zijn die toekijken en niets doen.” Daarbij zet ze door de uitgebreide beschrijvingen van de personages een verhaal krachtig. De manier waarop Fitzgerald uiteenzet hoe Bernard en Ruth op verschillende wijze omgaan met het verlies van hun adoptiedochter en op welke manier de schade in de familiebanden duidelijk wordt, laten niets aan de verbeelding over. Daarbij zijn de gedachten van Su, over haar familie, soms zelfs emotioneel: een prachtige combinatie.

Het verhaal in Verloren dochters is voor eenieder in te denken, waardoor het boek en realistische vormen aanneemt. De manier waarop het filmpje van Su ‘viral’ gaat, de wraakgevoelens van Ruth, het gedrag van Leah en het gebruik van social media zijn niet verzonnen, maar lijken uit het leven gegrepen: “‘U hebt uw Facebook-status geupdatet met: ‘OMG in rechtszaal, sheriff is Magaslets moeder! Om t gillen!’” Fitzgerald raakt hier de kern van het probleem rondom social media. Met Verloren dochter toont ze hoe simpel en ondoordacht filmpjes gedeeld worden en wat de gruwelijke gevolgen kunnen zijn.

Toch werkt Verloren dochter niet louter overtuigend. Naar mate het verhaal vordert nemen de hoeveelheid grote tijdsprongen toe. Niet zelden slaat Fitzgerald een periode in het verhaal over, om zo het tempo hoog te houden. Echter, deze periodes beslaan belangrijke informatie, waardoor het toevalsgehalte van het verhaal verhoogd wordt. Zo vindt Ruth Xano wel heel plotseling en komt Su wel heel makkelijk achter de identiteit van haar moeder.
Daarbij maakt Fitzgerald gebruik van bizarre verhaalelementen om het verhaal boeiend te houden. Wanneer Ruth haar dochter Leah direct terugstuurt naar haar vakantieadres, om haar zusje op te halen, ontstaan de eerste vraagtekens bij de lezer. Wanneer Fitzgerald deze truc aan het eind van het boek lijkt te herhalen, wordt het verhaal bijna ongeloofwaardig. Ook de handeling van Su, wanneer ze Leah ziet, lijkt onbegrijpelijk.

Hoewel in Verloren dochter het gevaar van social media voorop lijkt te staan, heeft Fitzgerald meer te vertellen. Wie verder kijkt dan het eigenlijke verhaal, stuit al snel op een andere boodschap: “Wraak lost niets op”. Fitzgerald neemt, middels Ruth, maar ook via Su, de ruimte de lezer te overtuigen van de nutteloosheid van wraak. Helaas blijft het daar niet bij. Naast deze twee actuele onderwerpen gebruikt de auteur een overload aan andere thema’s die ze slechts summier uitwerkt: adoptie, het terugvinden van je biologische ouders, drugsgebruik, zon-, zee- & zuipvakanties. Daarmee houdt ze het verhaal aantrekkelijk en afwisselend, maar doet ze afbreuk aan de diepgang van het eigenlijke verhaal.

Wie de balans opmaakt, komt tot de conclusie dat Verloren dochter zorgt voor een avond vertier. Het bevat een verhaal dat je in één ruk uit wilt lezen, maar het bezorgt je geen voldaan gevoel als het gaat om diepgang. “Ruth glimlachte bij het zien van haar werk…Het was echt erg goed.”