Associaties en vernieuwing bij Atkins' debuut!

“Het was immers al vijf jaar eerder begonnen, op de avond van het afscheidsdiner.” Dani Atkins begint haar boek ‘Versplinterd’ met een soort proloog, waarbij de hoofdpersoon – Rachel – uitlegt waarom ze dit verhaal vertelt. Vervolgens duikt de lezer in de geschiedenis van Rachels leven en wordt hij meegesleurd in alle dramatische wendingen. Atkins schreef met ‘Versplinterd’ haar debuut, een boek dat – volgens velen – doet denken aan boeken van Jojo Moyes. Een waardevolle vergelijking? Voor mij is het boek van Atkins vooral een mooie feelgoodroman, een lekker boek voor ‘tussendoor’. Een verhaal dat mij doet denken aan Twighlight, The Vow en Oversteken (Judith Visser).

Rachel maakt op haar 18e een verschrikkelijk ongeluk mee, waarbij haar vriend Jimmy overlijdt. Vijf jaar later moet ze terug naar het dorp, om de trouwerij van Sarah, een vriendin uit de vriendengroep, mee te maken. Wanneer ze teruggaat, krijgt ze wederom een ongeluk. Wanneer ze ontwaakt in het ziekenhuis, ziet ze Jimmy terug, als politieman. Ook kloppen er andere dingen niet. Haar leven neemt een vreemde wending.

Atkins maakt gebruik van een zeer aanstekelijke schrijfstijl. Ze speelt hier en daar met humor, waardoor het boek erg aantrekkelijk wordt. “Weer vroeg ik me af of hij niet een andere baan moest gaan zoeken. Zijn speurwerk liet nogal wat te wensen over.” (blz. 179). De nieuwsgierigheid van de lezer wordt geprikkeld door de vooruitwijzingen in het verhaal. “Hij kon niet weten hoe profetisch die woorden zouden blijken te zijn.” (blz. 157). Daarnaast leest ‘Versplinterd’ heel vlot weg, waardoor menig lezer het boek niet weg zal leggen. Het verhaal is goed te begrijpen en goed te volgen. Het verhaal wordt niet onderbroken door lastige woorden of onnodige vergelijkingen.

Het boek roept – helaas – al vrij snel behoorlijke verwarring op. Menig lezer legt het boek hier misschien weg en dat zou jammer zijn. Wie doorleest, komt achter de reden van deze verwarring en gaat de indeling waarderen. Atkins waagt een grote gok door deze verwarrende hoofdstukken aan het begin van het boek te plaatsen. Echter, de tijdsprong kan de lezer ook nieuwsgierig maken. Atkins laat verschillende vraagtekens ontstaan en ze weet de vraagtekens perfect te behouden tot het einde van het boek. Tijdens het lezen ontstaan er steeds meer vragen. Heeft Rachels vader nou wel of geen kanker? Waar blijft het litteken van Rachel? Leeft Jimmy nou wel of niet? Hoe kan het dat Rachel alles weet van Muriel? Hoe kan het dat ze de sleutel weet te vinden? Atkins weet hier de aandacht van de lezer perfect vast te houden!

‘Versplinterd’ hangt helaas wel van verschillende clichés aan elkaar. Een overspelige man, een leuke, maar minder knappe, vriend die ineens weer om de hoek komt kijken, een vader die zijn ‘voorkeur’ niet onder stoelen of banken steekt en het contrast tussen Matt en Jimmy. Voor menig lezer zijn deze gebeurtenissen wel bekend of herkenbaar. Jammer: Atkins had hier de ruimte moeten nemen origineel te zijn. Echter, voor een lekkere feelgoodroman, staan alle ingrediënten klaar!

“De verpleegkundige kwam bijna geruisloos de kleine kamer binnen. De man naast het bed schrok op. Hij keek angstig om…” (blz. 295). Atkins eindigt haar boek origineel. Via een mooie – en goed gevonden – parallel bespreekt ze de laatste gebeurtenissen van het verhaal. Hiermee laat ze de lezer achter met een dubbel gevoel: voldoening en verwarring. Een deel van de vragen wordt beantwoord, maar een deel van de vraagtekens blijft staan. De grote vraag blijft: wat is er nu echt gebeurd en wat is er niet echt gebeurd? De opmerking “De rest van mijn leven zou delen” (blz. 298) sluit perfect aan bij het verhaal.

Al met al is ‘Versplinterd’ een mooie feelgoodroman die alle ingrediënten bevat om te kunnen genieten van een mooi boek. Waar clichés afgewisseld worden met unieke gebeurtenissen, overtuigt Atkins ons met haar schrijfstijl. Wie een diepgaand verhaal zoekt, haalt geen voldoening uit ‘Versplinterd’. Wie een mooi, lekker en leuk verhaal zoekt, om een avondje heerlijk te kunnen dromen, heeft aan het debuut van Atkins een perfect boek!