Lezen, dit boek!

Britt-Marie is 63 jaar, maakt zich druk om rommel, slecht ingedeelde besteklades en kringen op de tafels en heeft een prettige routine ontwikkeld. Gevoel voor humor lijkt ze niet te bezitten. Volgens haar man Kent althans. Haar verhaal begint als Britt-Marie het Arbeidsbureau binnenstapt, op zoek naar werk. Het meisje dat daar werkt en Britt-Marie begrijpen elkaar niet zo goed en dat levert rare misverstanden op. Maar ze vindt werk. In het bijna verlaten dorp Borg, waar alles samenkomt in een multifunctioneel gebouw, een nog niet gesloten jongerencentrum en een plein waar kinderen voetballen. Wat heeft Britt-Marie een gruwelijke hekel aan voetbal. Toch komt ze ermee, noodgedwongen, in aanraking. Dankzij Vega, Omar, Samir, Paddan, Ben, Max… en dan is er Sven, de politieman. Maar wat is er nu gebeurd met Kent, haar man?

Het moet meteen gezegd worden: de schrijfstijl van Backman is bijzonder, waarschijnlijk anders dan je van andere auteurs gewend bent. De korte, soms staccato zinnen en het vele gebruik van ‘Britt-Marie’ leverde in het begin veel fronsen op. Je denkt: wat is dit voor raar personage? “Kent onderhoudt de gasten en Britt-Marie onderhoudt het huis, zo hebben ze de taken verdeeld”. Maar laat je daardoor niet stoppen. Dit verhaal is te mooi om te laten lopen. Net als Britt-Marie, ontwikkelt de schrijfstijl van kort, staccato naar warm en hartelijk.

Het verhaal kent ontzettend veel humor, ontwikkeling en wijze lessen. En prachtig veel mooie zinnen waar je jaloers op gaat zijn. Wijze woorden zijn het, die je meteen begrijpt. Britt-Marie houdt van landkaarten. “Als je niet weet wie je bent, kun je daar soms beter mee uit de voeten als je tenminste weet waar je bent”. Of: “Ze hebben behoefte aan zin. 'Wat ziet het er hier mooi uit!', Dat is een zin." En ook: “Ze willen dat iemand weet dat ze er zijn. Dat het wat uitmaakt”. Britt-Marie voelt zich misschien niet gehoord. Ze wordt dat wel! Ook op haar leeftijd. “Al Britt-Maries vragen gaan over hoe je moet leven. Voor wie. Wiens leven het is”.

Britt-Marie houdt vast aan haar gewoontes (“'Ze wil niet op de vloer huilen. Dat geeft vlekken”), ze heeft absoluut geen vooroordelen en ze is heus niet optimistisch. Maar ze mag dan “Faxin missen en haar kijk op de wereld”, ze laat zich niet zomaar kennen. Langzaam leer je Britt-Marie beter kennen en begin je te begrijpen waar hij ietwat vreemde gedrag vandaan komt. Je gaat van haar houden!

Backman gebruikt ook voetbal om Britt-Marie, en daarmee ons als lezers, levenslessen mee te geven. “Mensen zijn dol op voetbal omdat het instinctief is. Als de bal over straat komt aanrollen, schop je ertegen. Omdat je ervan houdt om dezelfde reden als waarom je verliefd wordt. Omdat je niet weet hoe je het moet laten.” "Je moet ervan houden." De vele voetballiefhebbers met mij zullen zich hier enorm herkennen. En wie dat niet doet, zal na het lezen van dit boek heel anders tegen het spel aankijken. Wat een mooi, ontroerend en wijs verhaal.