Mysterie dat onopgelost blijft, maar wel prachtig geschreven is

De 12-jarige Roza woont met haar ouders en broertje Oleg in een boerenwoning in Serov, aan de Kavka. Ze speelt met vriendinnetjes, is stiekem verliefd op slagerszoon Boris en droomt van een Olympische schaatscarrière. De opwinding is groot als een groep studenten hun school bezoekt, op weg naar de bergen. Onbevreesd en onbevangen, nog onwetend van het gevaar dat ze te wachten staat. Negen studenten van de Djatlovgroep sterven op de bergen, tot op de dag van vandaag onduidelijk hoe en waarom.

‘Roza’ bestaat uit vier delen, elk vanuit een ander perspectief verteld. Zo maak je in het eerste deel kennis met de jeugdige Roza. Hier wordt Roza’s relatief onbezorgde leventje door de dood van de studenten op zijn kop gezet. In de andere drie delen zijn mensen aan het woord die op de een of andere manier met Roza en de Djatlovgroep te maken hebben. Met elk deel kom je een stapje verder in het verhaal, in het (mogelijk) ontrafelen van het myserie. Maar elk deel laat je ook met nieuwe vragen achter. Wat is Roza’s rol? En vooral: wat is waarheid? Hoe snel ben je geneigd iemand te geloven? Al deze vragen ontstaan gaandeweg door de briljante opbouw en schrijfstijl van Olivier Willemsen. Hij stuurt je onwetend een richting in, om deze verworven ideeën in een volgend deel keihard onderuit te halen.

Wie Roza leest, blijft met vragen achter. Alleen maar met vragen. Maar dat is juist de sterke kant van dit verhaal. Kun je niet tegen onopgeloste mysteries? Blijf dan vooral zo ver mogelijk bij Roza uit de beurt. Ben je toe aan een mysterie, op geweldige wijze verteld, en durf je onopgeloste vragen aan? Dompel je dan onder in de wereld van ‘Roza’. Want niet alles draait om de waarheid achterhalen.