Drie lange dagen

Drie personages en drie dagen. Zo zou je het romandebuut Drie dagen van tekenaar en schrijfster Nina Roos in vijf woorden kunnen samenvatten. Roos kruipt diep in de gedachtewereld van haar hoofdpersonen. Dat levert geestige en onnavolgbare streams of conciousness op, maar echte spanning ontbreekt.

Vincent, zijn vrouw Isabeau en zijn broer Mart zijn de figuren waar het om draait in dit boek. We volgen hen op een schijnbaar willekeurige woensdag, Hemelvaartsdonderdag en vrijdag. Elk hoofdstuk beschrijft een dag uit het leven van een van de personages, in vaste volgorde. Zo beleven we woensdag eerst vanuit het perspectief van Vincent, dan vanuit Marts ogen en tot slot volgt Isabeau. Veel bijzonders gebeurt er niet in die drie dagen: Vincent heeft een feest van zijn bedrijf en een afspraak bij de huisarts om een stuk ‘wild vlees’ onder zijn oksel weg te snijden. Isabeau is met een vriendin op vakantie en Mart woont samen met zijn vriendin Saskia en werkt in een kruiden- en cadeauwinkel.

Zonder al te veel directe karakterbeschrijvingen weet Roos een scherp beeld van de drie persoonlijkheden te scheppen. Dat gebeurt door subtiele verschillen in taalgebruik en kleine gewoontes. Zo scheldt ‘macho’ Vincent continu op het verkeer en is Isabeau de controlfreak die niet zonder haar telefoon kan:

“Telefoon, kom gerust tevoorschijn. Lastig zo’n zoektocht in de morgen, in mijn jasje? Niet. Wastafeltje van de wc wil nog weleens gebeuren, ach, hebben we niet. Dan kan ik maar één ding bedenken en dat is dat het ding ergens ligt waar ik nu geen zicht op heb.”

Drie dagen bestaat voor een groot deel uit dit soort onophoudelijke gedachtestromen en telefoongesprekken waar we maar één kant van het gesprek horen. Daardoor lijkt het alsof de personages, hoewel ze (in gedachten) veel interactie met elkaar hebben, toch langs elkaar heen leven. Op een bijzondere manier geeft de roman dat ook visueel weer: een conversatie tussen Mart en zijn vriendin Saskia staat in twee kolommen op de pagina. In kolom één wordt beschreven wat Saskia allemaal zegt (“Saskia zegt dat ze uitkijkt naar de zomer”) en in de tweede kolom staan de gedachten van Mart (“Hij zoekt zinnen die Saskia lang kunnen laten vertellen zodat hij, met zijn blik gericht op haar handgebaren weg kan dromen”).

Hoewel de verteltechniek het sterkste punt is van deze roman, zorgt die juist ook voor minder spanning. De plot is duidelijk ondergeschikt aan alle met zijpaadjes en afdwalingen doorspekte streams of conciousness en monologen, die niet altijd even boeiend en goed te volgen zijn. Pas op tweederde van het boek komen Mart, Vincent en Isabeau fysiek dichter bij elkaar en ontstaat er wat meer spanning in de gebeurtenissen en de onderlinge verhoudingen, maar dat is eigenlijk net twee dagen te laat.