Niet alle verhalen zijn te geloven

Een verhaal gaat door de loop van de tijd een eigen leven leiden. Dat is wat we vast moeten stellen wanneer we dit overwegend autobiografisch verhaal van Marjolijn van Heemstra lezen. In een zoektocht naar het werkelijke verhaal over bommenneef blijkt iedereen hem en de gebeurtenissen op pakjesavond zich anders te herinneren. Dit, maar ook de komst van haar eerste kind, geeft Marjolijn een periode van veel onzekerheid.

In een opdeling van hoofdstukken, waarin er afgeteld wordt, voelen we als lezer de druk toenemen naar het moment waarop er duidelijkheid moet komen over de naam van de toekomstige zoon van Marjolijn. Net zoals de vele muggen die haar teisteren, wordt ze ook geplaagd door steeds weer nieuwe vragen die opduiken rondom haar oudoom. Pas wanneer ze echt afstand neemt, blijkt ze meer duidelijkheid te krijgen en dicht bij de werkelijke waarheid van bommenneef te komen.

Het verhaal is luchtig verteld en de zoektocht interessant om te lezen, maar daar blijft het min of meer wel bij. Over het algemeen is het boek grotendeels een opsomming van feiten en gebeurtenissen. Sommige namen zijn afgekort tot een enkele letter waardoor het af en toe aanvoelt alsof er een puberaal dagboek wordt gelezen. Ter bescherming van personen was het misschien beter geweest in dat geval een verzonnen naam te gebruiken. Een tikkeltje ongeloofwaardig was ook de reis die de hoogzwangere Marjolijn in het boek maakte.

Sterren blijken een grote rol in het verhaal te spelen. We zien ze niet alleen op de cover, waar iemand als een soort wedergeboorte uit de hemel blijkt te vallen, maar ook in het verhaal komt het herhaaldelijk terug. Zoals het bezoek aan het planetarium in Franeker, de telescoop die cadeau wordt gedaan en de zoon die als sterrenkijker geboren wordt. Van enig gebruik van symboliek is dus ook sprake en het legt een mooi verband tussen de overleden Frans en de geboorte van de zoon die misschien wel dezelfde naam gaat dragen.

De bevalling is, met al zijn lelijkheid, prachtig beschreven. Het is niet als een cliché geschreven en het is ook een sterk stuk waar de lezer zich goed kan inleven.

Dat verhalen in de loop van de tijd een eigen leven kunnen leiden blijkt in het verrassende slot waarbij van Heemstra met het vertellen van haar verhaal de lezer op een totaal verkeerde been heeft gezet. Zo blijkt maar weer dat we niet zo gauw alles wat geschreven of verteld wordt moeten geloven.