De emotie kwam niet bij mij

De vriendin van Levi overlijdt. Deze tragische gebeurtenis maakt hem depressief. Hij kan niet met het verlies om gaan en stopt met praten. Zijn moeder stuurt hem naar zijn vader in Amerika. Levi sluit zich af, waardoor vrienden maken moeilijk wordt. Echter blijven Aiden en Delilah toch proberen.

Wow, de cover maakte mij erg nieuwsgierig naar het boek. Wat een prachtige foto, en wat een mooie kleuren. Dat groene samen met paars, wow.
En toen mocht ik eindelijk beginnen met lezen. Het boek is vanuit de ik-vorm geschreven, zowel vanuit Levi als vanuit Delilah. Bovenaan de hoofdstukken staat wie er aan de 'beurt' is, erg duidelijk. In het boek lees je hoe Levi omgaan met het overlijden van zijn vriendin. De pijn, de schuld, de wanhoop, maar ook hoop worden duidelijk beschreven. Echter raakte ik geen moment echt geëmotioneerd. Dit had ik wel verwacht bij het boek. Ik kan er niet de vinger op leggen waarom dit nu niet is gebeurd. Het is een mooi boek, het verhaal is goed geschreven, makkelijke schrijfstijl, goede personages... maar de emotie kwam niet bij mij. Maar alsnog vind ik het boek 3 sterren waard. Het leert de lezer wat depressie kan zijn, het is niet alleen somber zijn zoals velen denken. Depressie is veel meer dan dat. En dat maakt het boek wel duidelijk. Maar persoonlijk had ik meer emotie verwacht, emotie bij mijzelf... daarom 3 sterren in plaats van 4 of misschien wel 5.