Lezersrecensie
Bloedgolf.
“Onzekerheid, gebrek aan vastheid van wil of besluit, besluiteloosheid” Deze woorden vormen de basis voor de definitie van het woord twijfel die de ons allen bekende Dikke Van Dalen ons aanreikt. Sabine Durrant slaagt er in dit woord in haar nieuwe boek een nieuwe betekenis te geven, een nieuwe dimensie. In “Denk aan mij” gaat ze verder dan onzekerheid en besluiteloosheid. Ze kijkt over de rand van deze begrippen heen en baant zich samen met de lezer een weg door de absurditeit van het verhaal.
“Denk aan mij” is een erg recente thriller geschreven door Sabine Durrant. Deze Engelse schrijfster is op vele vlakken thuis. Eerder schreef ze voor The Guardian, The Independent en The Sunday Times en ook enkele kinderboeken dragen haar naam. Haar entree in het thrillerlandschap maakte ze met “onder je huid”. Haar nieuwste boek is een psychologische thriller die je volledige aandacht opeist en je helemaal mee sleurt in het hoofd van de personages. Het boek begint wanneer Lizzie voor het eerst de plaats bezoekt waar haar man een jaar geleden overleed. Het was de combinatie van zeemist, een natte weg, een haarscherpe bocht en de immense omvang van de boom zei de politie. Daarbij zullen de flessen whisky op de passagiersstoel er ook wel geen goed aan gedaan hebben. De ontdekking van een boeket bloemen van een onbekende vrouw is een eerste van een hele reeks onrustwekkende gebeurtenissen die er op wijzen dat Zach misschien niet de man was die hij leek te zijn. Net voor hij stierf had Lizzie besloten dat ze niet verder kon met deze man, dat hij toch niet was wat zij nodig had. Na lang twijfelen stuurt ze een brief naar zijn huis aan zee waar zijn atelier gevestigd is. Al die tijd ging ze er van uit dat hij de brief nog niet gelezen had toen het ongeval gebeurde maar nu lijkt alles de andere kant op te wijzen. Wie was haar man? Welke van zijn woorden beschrijven de echte waarheid? Was hij verliefd op haar of op het idee haar te bezitten? Lizzie lijkt te verdrinken in een web van leugens en onzekerheden en ze begint hoe langer hoe meer te twijfelen. Over het ongeval, over zijn verleden, over zijn trouw aan haar en zelfs over zijn dood.
Deze aangrijpende thriller is er eentje die me deed denken aan een kind dat leert fietsen. De eerste meters gaan moeizaam maar oefening baart kunst en het gaat steeds beter en beter. Na een tijdje gaat het zo goed dat remmen alleen nog maar tijd verlies is. Zo ging het ook met het boek. Als lezer word je zonder boeh of bah in het boek gegooid en moet je je er maar zien uit te redden. Je maakt kennis met Lizzie en Zach en vooral met hun gecompliceerde liefdes verhouding. Of was het niet echt liefde dat hen samen hield? Was het zijn ongelimiteerde drang naar controle en haar verlangen naar een stem die zei dat ze het waard is? Doordat het verhaal langs zowel zijn als haar kant bekeken en verteld wordt word je steeds opnieuw en opnieuw geprikkeld om verder te lezen. Je leest mee in haar gedachten, beleeft hoe ze de dood van haar man probeert te verwerken en kijkt af en toe samen met haar terug naar hun tijd samen. In tussen tijd verschijnen er sporadisch fragmenten uit zijn dagboek die je vertellen wat er lang voor het ongeluk gebeurde. Je fietst als het ware vlotjes door een waas van waarheden en leugens. Of overlappen deze begrippen in dit boek elkaar?
In “denk aan mij” bewijst Durrant dat personages niet altijd statische figuren moeten zijn die een goedkoop cliché belichamen. Met levendige beschrijvingen en situaties die zich zo in je eigen living zouden kunnen afspelen weet ze je volledig voor haar kar te spannen en slaagt ze er in je zowat alles te doen geloven. In haar boek is het geen meisje dat hard van de trap komt gelopen maar iemand die krijgslustig op de treden stampt. Een kraan die lekt veroorzaakt geen vervelend tikgeluidje maar een piepklein waterig vuurwerk. Lizzie is niet met verstomming geslagen maar het suist in haar oren en haar keel is rauw. Durrants woorden vormen heel precies de contouren van de realiteit waardoor het echt bijna een geschreven film wordt.
Tijdens het opzoek werk over dit boek las ik dat iemand schreef dat de spanning van dit boek zich niet bevindt in de acties of gebeurtenissen maar in de hoofden van de personages. Naar mijn mening wordt daarmee de nagel op de kop geslagen. Het gaat er niet over dat er een vogel tegen het raam vliegt of dat er een schilderij verplaatst is in het buitenverblijf, het gaat er over wat er met deze dingen gebeurt wanneer ze terechtkomen in Lizzie’s hoofd en dus ook in dat van de lezer. Heeft hij het raam stuk geslagen en de vogel binnen gelegd? Is het schilderij een teken voor wat haar te wachten staat? Het is een vicieuze cirkel die je zelfs als buitenstaander moeilijk kan ontlopen.
Durrant hanteert een belevende-ik perspectief. Door de afwisselende verteller van het boek is deze “ik” dus ook verschillend. Wanneer er verteld wordt over het heden is het Lizzie die aan het woord is. Gebeurtenissen uit het verleden worden zowel door Lizzie als door Zach verteld maar telkens met een groot aantal bladzijde tussen. Het leggen van een link tussen deze twee zijden van een gebeurtenis maakt dat je steeds alert blijft en zorgt er voor dat de lezer er in slaagt zijn eigen oordeel te vellen.
Meeslepend, verbluffend, verwarrend en een plot om u tegen te zeggen. Wat wil een lezer nog meer? Ik geef toe dat het de eerste bladzijde wat moeizaam gaat maar de kracht waarmee je daarna in het boek gezogen wordt maakt dat naar mijn mening wel goed. Het vervolg van het boek is dat beetje doorzettingsvermogen wel waard denk ik. Na het lezen van "denk aan mij" vond ik het moeilijk om zelf mijn pen van het papier te houden en deed dat dan ook niet. Met alle gevolgen van dien. Geen literair hoogstandje maar zeker wel een poging tot het scheppen van de sfeer die het boek meedraagt. Het verwoorden van de gevoelens die het bij me opriep. De manier waarop het bij mij binnenkwam.
Schim, zou het mogen misschien?
Voor deze ene keer zou het lint niet door me heen gaan, snijdend in mijn borst, maar zou het met me heen gaan. Het zou rond me zijn. Het zou voortstuwen. Af en toe even golven. Kortstondig vloeien. Maar het golfde over. Vloeide te. Vloedgolf. Zij aan de kust, ik er midden in. Woestijnen vol zand schuren mijn lippen. Bloedgolf.
Schim, zou jij het drogen misschien?
(Martha Janssens, 17)
“Denk aan mij” is een erg recente thriller geschreven door Sabine Durrant. Deze Engelse schrijfster is op vele vlakken thuis. Eerder schreef ze voor The Guardian, The Independent en The Sunday Times en ook enkele kinderboeken dragen haar naam. Haar entree in het thrillerlandschap maakte ze met “onder je huid”. Haar nieuwste boek is een psychologische thriller die je volledige aandacht opeist en je helemaal mee sleurt in het hoofd van de personages. Het boek begint wanneer Lizzie voor het eerst de plaats bezoekt waar haar man een jaar geleden overleed. Het was de combinatie van zeemist, een natte weg, een haarscherpe bocht en de immense omvang van de boom zei de politie. Daarbij zullen de flessen whisky op de passagiersstoel er ook wel geen goed aan gedaan hebben. De ontdekking van een boeket bloemen van een onbekende vrouw is een eerste van een hele reeks onrustwekkende gebeurtenissen die er op wijzen dat Zach misschien niet de man was die hij leek te zijn. Net voor hij stierf had Lizzie besloten dat ze niet verder kon met deze man, dat hij toch niet was wat zij nodig had. Na lang twijfelen stuurt ze een brief naar zijn huis aan zee waar zijn atelier gevestigd is. Al die tijd ging ze er van uit dat hij de brief nog niet gelezen had toen het ongeval gebeurde maar nu lijkt alles de andere kant op te wijzen. Wie was haar man? Welke van zijn woorden beschrijven de echte waarheid? Was hij verliefd op haar of op het idee haar te bezitten? Lizzie lijkt te verdrinken in een web van leugens en onzekerheden en ze begint hoe langer hoe meer te twijfelen. Over het ongeval, over zijn verleden, over zijn trouw aan haar en zelfs over zijn dood.
Deze aangrijpende thriller is er eentje die me deed denken aan een kind dat leert fietsen. De eerste meters gaan moeizaam maar oefening baart kunst en het gaat steeds beter en beter. Na een tijdje gaat het zo goed dat remmen alleen nog maar tijd verlies is. Zo ging het ook met het boek. Als lezer word je zonder boeh of bah in het boek gegooid en moet je je er maar zien uit te redden. Je maakt kennis met Lizzie en Zach en vooral met hun gecompliceerde liefdes verhouding. Of was het niet echt liefde dat hen samen hield? Was het zijn ongelimiteerde drang naar controle en haar verlangen naar een stem die zei dat ze het waard is? Doordat het verhaal langs zowel zijn als haar kant bekeken en verteld wordt word je steeds opnieuw en opnieuw geprikkeld om verder te lezen. Je leest mee in haar gedachten, beleeft hoe ze de dood van haar man probeert te verwerken en kijkt af en toe samen met haar terug naar hun tijd samen. In tussen tijd verschijnen er sporadisch fragmenten uit zijn dagboek die je vertellen wat er lang voor het ongeluk gebeurde. Je fietst als het ware vlotjes door een waas van waarheden en leugens. Of overlappen deze begrippen in dit boek elkaar?
In “denk aan mij” bewijst Durrant dat personages niet altijd statische figuren moeten zijn die een goedkoop cliché belichamen. Met levendige beschrijvingen en situaties die zich zo in je eigen living zouden kunnen afspelen weet ze je volledig voor haar kar te spannen en slaagt ze er in je zowat alles te doen geloven. In haar boek is het geen meisje dat hard van de trap komt gelopen maar iemand die krijgslustig op de treden stampt. Een kraan die lekt veroorzaakt geen vervelend tikgeluidje maar een piepklein waterig vuurwerk. Lizzie is niet met verstomming geslagen maar het suist in haar oren en haar keel is rauw. Durrants woorden vormen heel precies de contouren van de realiteit waardoor het echt bijna een geschreven film wordt.
Tijdens het opzoek werk over dit boek las ik dat iemand schreef dat de spanning van dit boek zich niet bevindt in de acties of gebeurtenissen maar in de hoofden van de personages. Naar mijn mening wordt daarmee de nagel op de kop geslagen. Het gaat er niet over dat er een vogel tegen het raam vliegt of dat er een schilderij verplaatst is in het buitenverblijf, het gaat er over wat er met deze dingen gebeurt wanneer ze terechtkomen in Lizzie’s hoofd en dus ook in dat van de lezer. Heeft hij het raam stuk geslagen en de vogel binnen gelegd? Is het schilderij een teken voor wat haar te wachten staat? Het is een vicieuze cirkel die je zelfs als buitenstaander moeilijk kan ontlopen.
Durrant hanteert een belevende-ik perspectief. Door de afwisselende verteller van het boek is deze “ik” dus ook verschillend. Wanneer er verteld wordt over het heden is het Lizzie die aan het woord is. Gebeurtenissen uit het verleden worden zowel door Lizzie als door Zach verteld maar telkens met een groot aantal bladzijde tussen. Het leggen van een link tussen deze twee zijden van een gebeurtenis maakt dat je steeds alert blijft en zorgt er voor dat de lezer er in slaagt zijn eigen oordeel te vellen.
Meeslepend, verbluffend, verwarrend en een plot om u tegen te zeggen. Wat wil een lezer nog meer? Ik geef toe dat het de eerste bladzijde wat moeizaam gaat maar de kracht waarmee je daarna in het boek gezogen wordt maakt dat naar mijn mening wel goed. Het vervolg van het boek is dat beetje doorzettingsvermogen wel waard denk ik. Na het lezen van "denk aan mij" vond ik het moeilijk om zelf mijn pen van het papier te houden en deed dat dan ook niet. Met alle gevolgen van dien. Geen literair hoogstandje maar zeker wel een poging tot het scheppen van de sfeer die het boek meedraagt. Het verwoorden van de gevoelens die het bij me opriep. De manier waarop het bij mij binnenkwam.
Schim, zou het mogen misschien?
Voor deze ene keer zou het lint niet door me heen gaan, snijdend in mijn borst, maar zou het met me heen gaan. Het zou rond me zijn. Het zou voortstuwen. Af en toe even golven. Kortstondig vloeien. Maar het golfde over. Vloeide te. Vloedgolf. Zij aan de kust, ik er midden in. Woestijnen vol zand schuren mijn lippen. Bloedgolf.
Schim, zou jij het drogen misschien?
(Martha Janssens, 17)
1
Reageer op deze recensie
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
