Blij met de adempauze

Ik vond dit niet bepaald Murakami's sterkste boek. Komt misschien ook omdat dit alweer een boek is over een eenzame man die veel nadenkt. Er wordt veel beschreven en er gebeurt (mij te) weinig in de dik 500 pagina's die het boek telt. Een slecht boek vind ik het ook niet, dat wordt voorkomen door de typische Murakami geschiedenissen van zijn personages en de weirde gebeurtenissen die voor enig mysterie zorgen. Maar toch, ik las dit allemaal al vaker, beter en boeiender van Murakami. Wat dat betreft blij dat het in twee delen uitgegeven wordt, want dit in één ruk van 1.000 pagina's was mij te veel geweest. Dus ben ik blij met de adempauze, te veel 'dull moments' wat mij betreft en daar had ik bij de 1q84 trilogie (die ik wel in één ruk las) of bij de OIpwindvogelkronieken en Kafka op het Strand (ook aardige dikkerds) nooit last van.

Nav de Opwindvogelkronieken schreef ik ooit:
Murakami heeft een fascinatie voor de oorlog waarin Japan halverwege de vorige eeuw in verzeild was geraakt, zou op zich wel wat zijn als hij daar eens een heel boek over zou schrijven, historische roman meets surrealisme, lijkt mij een mooie Murakami roman op te leveren.

Ik vond de avonturen van de naamloze hoofdpersoon in dit boek wat teveel van hetzelfde, ik weet dat dat soort types de lievelingspersonages van Murakami zijn, maar het verveelde me deze keer bij vlagen zelfs een beetje. Ik had liever weer eens iets totaal anders gelezen dan weer een nadenkende eenzame man die klassieke muziek luistert, mijmert en iets weirds tegenkomt.
Ik ben blij dat ik nu niet halverwege het boek ben, maar dat het boek uit is en dat ik eerst wat anders kan gaan lezen. Zien we straks wel wanneer ik deel 2 ga lezen, ik kan niet zeggen dat ik niet kan wachten. Helaas...