Knulligheid kent geen tijd

Joegoslavië, jaren '80. Een postbode chanteert een spoorman. Die door puur toeval en zonder dat hij het weet zijn chanteur gaat chanteren. Postbode Andrej is een beetje een sullige slechterik, maar houdt zichzelf voor dat hij iets goeds doet door de overspelige goedzak Josip te chanteren zodat die stopt met het bedriegen van zijn vrouw. Spoorman Josip heeft geld nodig omdat hij gechanteerd wordt en maakt zichzelf wijs dat ook hij iets goeds doet door de foute postbode te chanteren.

Zo cirkelen de beide hoofdpersonen om elkaar heen en komen -nog steeds zonder van elkaar te weten dat ze door de ander gechanteerd worden- zelfs tot een vriendschap die ook weer onder druk komt te staan.

Ondertussen leer je meer over beide heren. De één een vrijgezel die niet aan de vrouw komt, de ander te vroeg getrouwd met een tot chagrijnige slons verworden vrouw waarmee hij een verstandelijk gehandicapt kind heeft.

Dan is er nog een afgedankte getraumatiseerde hond, een antisemitische fotowinkelier en breekt in voormalig Joegoslavië de oorlog uit.

Een zwartkomisch verhaal in vijf delen over tragische personen die spartelen in het menselijk onvermogen. Mooi geschreven en vlot verteld, geen overbodige beschrijvingen, gewoon een bijzonder verhaal en daar hou ik wel van. Het deed mij een beetje aan een Coen Brothers film denken, daar heeft het gebeuren vaak ook iets knulligs en zijn de hoofdpersonen vaak ook wat vreemde figuren.

Ik vond het een mooi verhaal, ik ga zeker nog eens een boek van Martin Michael Driessen lezen.