Drie lange leessessies, kort samengevat

1
Tot nu toe (bijna 100 paginas) een prima boek. De familiegeschiedenis wordt uit de doeken gedaan door moeder uit Helmond (89) die vertelt over vroeger, flarden uit de memoires van vader en de herinneringen van de schrijver zelf. Dat kan heel saai zijn, maar dat is het in De Tolk van Java niet. Moeder heeft een sappige manier van vertellen, zo nu en dan onderbroken door haar zoon die er graag een potje cynisme tegenaan gooit. Het is oa/vooral een afrekening met vader, een totale slechterik, een kinderhater (met 5 kinderen) die zowel vrouw als kinderen regelmatig in elkaar slaat om nog maar te zwijgen van zijn verleden in Indië. Maar ook een tijdsbeeld, moeder vertelt ook over haar jeugd, over de oorlog en over wat er nog meer speelde in haar leven. Dat alles opgeschreven zoals het gezegd wordt, geen hoogliteraire beschrijvingen maar echt als het alledaagse leven en recht voor zijn raap. Dat alles in korte hoofdstukken, vaak in anekdotische vorm gegoten. Ik hou erg van dit soort verhalenvertellers en ben voorlopig zeer enthousiast.
2
Inmiddels vormen de memoires van vader al een tijdje de hoofdmoot. Sodeju, wat een brute tijd. Vader schrijft in zijn memoires over zijn kindertijd in Indië, leraren, ouders, broers, zussen, iedereen mept er duchtig op los, hoort bij de opvoeding, word je groot en sterk van. Je gaat bijna begrijpen waarom vader later zo'n bad ass is. Als ie wat ouder is komen de Jappen Indië bezetten, dat zijn ook een stel ongekende sadisten zeg... Kortom, bruut geweld en sadisme in een bikkelharde tijd. Man o man, wat een geweldig boek vol bizarre verhalen is dit zeg! Geschiedenis & avonturenroman ineen.
3
Ik ben inmiddels op pagina 300(nogwat), moet zeggen dat het hoge niveau iets wegzakte in het deel over de internaatjaren. Niet dat het dan stukken minder is, maar ik vind dat deel ivm de eerste plusminus 200 paginas wel wat minder sterk of boeiend. Nu is het woord weer aan vader die in zijn memoires verder gaat over zijn rol tijdens de onafhankelijkheidsoorlog.
Hmmm, mijn enthousiasme neemt toch wat af, ik vind het wat eentonig, die beschrijvingen van vader over zijn daden in de oorlog. Het is (letterlijk) een overkill.
Blijft ondanks een dipje toch een geweldig boek. Het hoge niveau van de eerste (dik) 200 paginas komt niet meer terug, maar ook het vervolg blijft genoeg boeien maar de memoires van vader zijn wat mij betreft iets te veel van het goeie in de zin dat het wat te lang duurt en zich een beetje lijkt te gaan herhalen. Desondanks zitten er ook weer passages in die je niet snel zult vergeten zoals dit boek vol zit van bizarre bloederige krankzinnige geweldadige gebeurtenissen die je niet gauw vergeet..

4. kort samengevat
Ik vond -kort samengevat- de eerste helft het best. Maar de geschiedenis van vader tijdens de strijd in indonesië (die een groot deel van de tweede helft van het boek beslaat) is een dermate bizar en idioot verhaal vol bikkelharde oorlogservaringen, soms misschien wat veel van hetzelfde maar dan nog steeds wonderbaarlijk en bizar en boeiend. Derhalve dus toch een dikke aanrader, deze afrekening van een zoon met zijn vader, of van een zoon met de spoken uit het verleden van zijn krankzinnige vader.