Had het gelaten.

Je kent het wel, dat van een schrijver die enige bekendheid geniet elke snipper papier wordt gepubliceerd, van puberale gedichten tot zeurderige brieven aan oude vrienden. Men meent dat de lezers die de auteur graag lezen ook alles willen lezen. Dat is een ernstige misvatting. Zo is Goudzand van de door mij zeer geliefde Konstantin Paustovski een mislukt boek, terwijl de jeugdgedichten die Gerard Kornelis van het Reve schreef beter in een lade hadden kunnen blijven liggen.

En wat geldt voor Goudzand en de gedichten van onze volksschrijver, dat geldt wat mij betreft ook voor de oorlogsdagboeken van Astrid Lindgren. Ze beleeft de oorlog in het neutrale Zweden en beleeft op de keper beschouwd maar weinig. En wat ze beschouwt stelt dan ook nog eens niet al te veel voor. Ze is een bejubeld jeugdauteur en heeft ons prachtige karakters gegeven als Pippi, Lotta en Ronja. Als auteur van jeugdboeken stijgt ze ver boven de middelmaat uit. Maar als beschouwer en beschrijver van haar land tijdens de Tweede Wereldoorlog schiet ze te kort. De dagboeken zijn flets en bieden feitelijk weinig wat we nog niet wisten. In de rij van verhalen en dagboeken over de oorlog die Europa van 1939 tot 1945 teisterde moet ze ergens achteraan sluiten. Dat is jammer. Maar goed, uitgevers mogen best kritisch zijn en een boek op de plank laten liggen.