Een bitterzoet portret van een gekwelde ziel

Postbode Ludo begint na een loopbaan van 42 jaar aan zijn laatste week als ‘facteur’ en ziet aan het einde van die week zijn laatste ronde onontkoombaar opdoemen. Al te veel problemen heeft hij daar overigens niet mee want Ludo is niet iemand die zich per se identificeert met wat hij om den brode doet. Een mooi voordeel is trouwens dat er zo er meer tijd ontstaat voor de bezoekjes aan zijn vrouw Marij, die in een woonzorgcentrum verblijft. Wél wordt er van hem verwacht dat hij twee nieuwe vrouwelijke collega’s opleidt. Maar dat lijkt hem nauwelijks iets om tegen op te kijken.
Met die paar elementen begint Louis Van Dievel aan ‘De laatste ronde, zijn elfde roman intussen. Van Dievel vertelt zijn verhaal vanuit het perspectief van Ludo en kiest doelbewust voor spreektaal in plaats van schrijftaal. Door die slimme zet, wint de roman aan authenticiteit en overtuigingskracht. Ludo is aan het woord en hij doet dat zoals dat een echte ouderwetse postbode betaamt: doelgericht, maar met volop ruimte voor de nodige uitweidingen. Dat hij een hekel heeft aan de hedendaagse drang tot efficiëntie die ertoe leidt dat de moderne postbode geen sociale relevantie meer heeft, mag duidelijk zijn.
Hoewel Ludo ogenschijnlijk een doordeweeks leven leidt, heeft ook hij zo zijn bekommernissen. Er is de moeizame band met zijn zieke vrouw, de verdachte dood van jeugdvriend Leon, de groeiende bondgenootschap met nieuwe collega Cheyenne, zijn relatie met de wulpse Magda en het dagelijkse gekonkel op het postkantoor. Als een uiterst bedreven sterrenkok voegt Van Dievel die verschillende ingrediënten druppelsgewijs toe aan zijn hoofdgerecht: de psychologische val van postbode Ludo.
‘De laatste ronde’ is een heerlijk lezenswaardige neerslag van een leven dat in eerste instantie oppervlakkig, saai en weinig diepgaand lijkt. Vanaf het moment dat Van Dievel de lezer echter een blik door een spleet in de gordijnen biedt, blijken er tal van scherpe randjes aan dat leven te zitten. Het zijn die scherpe randjes en de subtiele manier waarop de schrijver die scherpe randjes slijpt tot een aangrijpende apotheose die van deze roman een bitterzoet portret van een gekwelde ziel maken, inclusief niet te verwijderen krassen.