Niet echt bekoord

Dit boek was een ware hype en ik kreeg het gevoel dat ik het moest gelezen hebben. Ik heb de hele trilogie en ben maar tot halverwege het tweede boek geraakt.
Persoonlijk vond ik het verhaal niet slecht, maar het kon me niet helemaal bekoren. De personages zijn goed beschreven, maar ik kreeg eigenlijk met geen enkel een echte klik. Het voelde meer aan alsof ik een poppenkast vanop afstand waarnam.
Persoonlijk vond ik het niet echt mijn favoriete boek en ik heb ook nog opmerkingen in de kantlijn.
Zo vind ik de hoofdrolspelers eerder cliché. Blomkvist is de macho die duidelijk de held moet zijn en de vrouwen aan zijn voeten heeft, terwijl Lisbeth Salander de freak is.
Ik geef toe dat ik als vrouw het boek zelf eerder als vrouwonvriendelijk ervaren heb. En hier komt ook een beetje mijn eigen ervaringen in naar boven. Ik vond dat Lisbeth Salander meer ballen mocht hebben, als ik het zo mag stellen, als men haar als de volwassen Pipi Langkous wil voorstellen.
Maar ze maken er eerder een autistische freak van, wat ik eigenlijk ook een cliché vind over hackers. Als persoon die zelf dol is op tattoos en piercings, vind ik deze dingen echt niet fijn om mensen zo afgebeeld te zien.
Ik deel twee begon ik het nog ergerlijker te vinden en heb ik alles opzij gelegd.
Dus ik geef nog drie sterren, omdat het verhaal wel goed in elkaar zit, met hier en daar wat verwarrende wendingen, maar persoonlijk voel ik me als vrouw eerder beledigd door dit boek.
Ik hou meer van feminisme en stel me Pipi Langkous zeker niet voor als Lisbeth Salander. Daar stel ik me iets anders bij voor.