Veelbelovend debuut

Diep in de Australische outback wordt het plattelandsstadje Kiewarra geteisterd door de ergste droogte sinds honderd jaar. Rivieren vallen droog, vee sterft en de oogst verdort. De inwoners zijn de wanhoop nabij. Dan wordt tot overmaat van ramp een gezin dood aangetroffen. Luke Hadler heeft de hand aan zijn vrouw en zoon, en vervolgens aan zichzelf geslagen. Een wanhoopsdaad, zo lijkt het. Rechercheur Aaron Falk keert na twintig jaar weer terug in het stadje waar hij opgroeide, maar dat hij twintig jaar geleden halsoverkop ontvlucht is. Niet lang na zijn komst raakt hij betrokken bij het onderzoek naar de dood van de Hadlers en haalt zijn verleden hem genadeloos in. Hebben de gebeurtenissen van toen geleidt tot de dramatische daad van Luke? Of is er iets anders aan de hand?

Het Australische Kiewarra, de setting van dit debuut van Jane Harper is een typisch plattelandsstadje waar iedereen elkaar kent en waar je op elkaar aangewezen bent, of je elkaar nu mag of niet. Het boek begint in het heden, bij de dood van de Hadlers, maar wisselt af met het verleden, naar de tijd dat rechercheur Falk nog deel uitmaakte van de kleine gemeenschap van Kiewarra. Falk keert terug naar zijn geboorteplaats voor de begrafenis van het gezin Hadler en al snel blijkt dat mensen zijn komst niet op prijs stellen. Waarom dat is onthult de schrijfster stukje bij beetje in de delen van het boek die zich in het verleden afspelen. Echter, waar heden en verleden in andere boeken vaak al eerder samenkomen, laat de schrijfster in de Droogte de informatie zo gedoseerd los dat je pas weet hoe het echt zit als je het boek dichtslaat.

Harper doet dit knap en houdt hiermee de aandacht van haar lezers vast. Haar manier van vertellen is traag, maar niet storend. Het past bij een verhaal over een slaperig, kurkdroog stadje waar het zo smorend heet is dat alles in een traag tempo gaat. Haar stijl is beeldend, waardoor je je direct bij de verontrustende proloog al in het stadje waant, uitkijkend over het dorre gras, Met de verschroeiende zon op je schouders terwijl de takjes onder je voeten knappen. Het laat je bijna net zo snakken naar een druppel regen als de bewoners. De bewoners die niet allemaal even sympathiek overkomen, en de dreiging nog wat opvoeren. Dreiging tegen hoofdpersoon Aaron Falk, een knap uitgewerkt personage.

Een paar keer wordt je als lezer op het verkeerde spoor gezet, maar het uiteindelijke plot is niet heel verrassend. Als lezer zul je niet van je stoel vallen. De Droogte is meer boeiend dan spannend. In elk geval niet het soort spanning waardoor je ‘s avonds na het lezen je hond niet meer durft uit te laten. Wél een knap geschreven verhaal wat goed in elkaar zit en intrigerend genoeg om moeilijk weg te kunnen leggen. Een veelbelovend debuut!