Hangt te losjes aan elkaar

In Bloedlink lopen twee verhalen parallel door elkaar. Het eerste speelt zich af in het jaar 1206, voornamelijk in Frankrijk. Madeleine wacht daar al vijf jaar op het terugkeren van haar man die op kruistocht is. Als hij uiteindelijk terugkomt, blijkt hij zwaargewond in die mate dat hij dit waarschijnlijk niet zal overleven. Madeleine, goed bekend met de werking van geneeskundige planten, weet hem toch te redden. Door omstandigheden komt ze echter in aanraking met de abt en monniken van een nabijgelegen abdij en wordt ze prompt van hekserij beschuldigd.

Het tweede verhaal speelt zich af in het heden. Julia en Vicky, twee Nederlandse meisjes, zijn op vakantie in Italië ontvoerd. De ouders van de beide meisjes en ook de broer van Vicky en de zus van Julia zijn naar Italië gereisd hierom. Emilia, de genoemde zus, komt in contact met Luigi en Antonio, twee mannen die niets met elkaar te maken hebben en elkaar ook niet vertrouwen, maar allebei beweren dat ze Emilia kunnen helpen bij het terugvinden van haar zus.

Beide verhalen houden uiteraard verband met elkaar en naarmate het boek vordert, wordt het hoe en waarom steeds duidelijker. Langzaam maar zeker groeien de gebeurtenissen naar elkaar toe. Het is een stijl die in historische fictie wel vaker gehanteerd wordt. In veel van de verhalen uit dit genre spelen het Vaticaan en religieus bijgeloof een rol, en ook hier is dat zo.

De verhaallijn die zich in de middeleeuwen afspeelt, is de interessantste. Ze wordt verteld vanuit de ik-persoon met Madeleine als vertelster, en wat verteld wordt is geloofwaardig en onderhoudend. Madeleine is een personage waar de lezer zich mee kan vereenzelvigen en wat ze meemaakt is over het algemeen ook spannend, ook al zakt de spanning naar het einde toe wat weg en lost het geheel zich plots wat al te makkelijk op.

De verhaallijn die zich in het heden afspeelt, wordt eveneens vanuit de ik-persoon verteld en hier is Emilia de vertelstem. De manier waarop ze pingpongt tussen haar geloof in Luigi en dat in Antonio, is misschien wat overdreven maar nog wel aanvaardbaar. Minder geloofwaardig is de manier waarop de ouders met de gebeurtenissen omspringen. De ouders en de broer gaan al heel snel met zijn allen naar huis, Emilia en haar vader achterlatend. De schrijvers hadden geen plot voor hen en ze moesten dus uit de weg, maar dat komt heel onrealistisch over. Het is niet iets dat je als ouder van een vermist kind licht doet als het onderzoek nog in volle gang is. De vader is bovendien ook vaak de rust zelve op momenten waarop dat niet logisch is. Zelfs als Emilia beschoten wordt terwijl zijn andere dochter nog steeds niet gevonden is, blijft hij haar telefonisch sussen en beweren dat alles wel goed komt. Zo echt als de middeleeuwse personages overkomen, zo plastic lijken de hedendaagse wel. Ook het gemak waarmee Emilia door de politie op sleeptouw wordt genomen, doet de geloofwaardigheid geen deugd.

De link tussen beide verhaallijnen moet in Amsterdam gezocht worden in een mirakel dat in 1345 gebeurde. De auteurs doen wel een poging om alles aan elkaar te linken maar kunnen niet verbloemen dat het mirakel eigenlijk niets te maken heeft met de gebeurtenissen in 1206 en slechts een weinig gelukte poging is om de Nederlandse Julia en Emilia in het Italiaanse verhaal te krijgen. Wie zich daar niet aan stoort krijgt met dit boek al bij al nog een onderhoudende mix van historische fictie en een (soft)thriller, maar het is toch vooral het historische gedeelte waar de auteurs mee scoren.