Een overdaad aan personages zonder kortetermijngeheugen

'Ik reis alleen', Bjørks debuut, was een terechte prijswinnaar met een boeiende plot en personages waarmee Bjørks in de toekomst alle kanten mee op kon. De getormenteerde Holger Munch en Mia Krüger hadden alles om voor een hele serie thrillers te zorgen waarin de secundaire verhaallijnen rond hun personages minstens even boeiend waren als de hoofdlijn. 'De doodsvogel' belooft, gezien de indrukwekkende verkoopcijfers en omdat het de Hebban Award 2016 voor beste thriller in de wacht sleepte, niets minder te zijn. Helaas valt dit dik tegen. 'De doodsvogel' is een kopie van 'Ik reis alleen' en daarmee is het belangrijkste dan ook gezegd. Veel van wat we lezen, lazen we ook al in 'Ik reis alleen'. De plot van dit tweede boek lijkt niet alleen erg op die van 'Ik reis alleen' maar verliest daarenboven ook veel aan sterkte omdat er overdreven veel elementen in zijn gebracht die totaal naast de kwestie zijn. De bedoeling is duidelijk: de lezer op het verkeerde been zetten. Dat op zich is prima. De manier waarop, is dat niet. De spannende laatste 50 bladzijden kunnen niet voorkomen dat 'De doodsvogel' nooit het niveau van 'Ik reis alleen' haalt.

Afgezien van het feit dat Bjørk zichzelf kopieert, zijn er nog een aantal minpunten. Dat de terugkerende personages zich niet verder ontwikkeld hebben, is daar een van. Ze blijven in dit boek allemaal ter plekke trappelen en tot in den treure worden hun persoonlijke problemen herhaald zonder dat het verder iets oplevert. Munch kan zijn ex-vrouw niet loslaten, Mia kan het leven niet aan, Curry heeft gok- en relatieproblemen, ... We weten het onderhand wel. Wat is de toegevoegde waarde als er met al deze feiten niets gedaan wordt?

De dialogen zijn een ander minpunt. Hoe vaak kan een auteur mensen met elkaar laten praten zonder dat ze elkaar begrijpen? Het aantal keer dat de eenwoordige zin 'Wat?' in het boek voorkomt is niet te tellen. Het stramien is steeds hetzelfde: persoon A zegt iets tegen persoon B; B antwoordt hierop; A zegt 'Wat?' omdat hij/zij niet weet waarover B het heeft terwijl B slechts antwoordde op hetgeen A nota bene zelf gezegd had. Deze overdaad aan personages zonder kortetermijngeheugen - zo lijkt het wel - maakt van het boek een ergerlijke belevenis.