Het lezen waard

118 jaar geleden verscheen de mysterieuze Nol in elk van de koninkrijken die er toe deden, en vroeg elk koninkrijk een gezant om hem te vergezellen op een missie waar hij verder niets over kwijt wilde. Met de gezanten trok hij naar het eiland Ji. Veel, maar niet alle gezanten keerden terug maar spraken niet over wat ze meegemaakt hadden. Maar wat ze gezien hadden was zo zwaar om alleen te dragen dat ze besloten om hun erfgenamen in te lichten en de last te verlichten. Sindsdien kwam de groep gezanten met hun erfgenamen elke drie jaar samen op het eiland om nieuwe erfgenamen in te wijden.

Nu, meer dan een eeuw later, wordt plots jacht gemaakt op de erfgenamen. De Züu, religieuze huurmoordenaars, moorden hen een voor een uit. Een aantal van hen weten te ontsnappen en ondernemen de reis naar Ji, op zoek naar het waarom van deze plotse slachting, en ook om te zien wie de slachting precies overleefd heeft. Deze overlevenden – waarvan dat bekend is tenminste – zijn Bowbaq, een reus van een kerel, de adolescent Leti, haar tante Corenn, de krijger Grigánn, de acteur Reyan en de jonge priesteres Lana. Samen met Corenn en Leti vertrekt ook Yan, een visser, net zoals Leti adolescent en vastbesloten haar ten huwelijk te vragen. Hij is de enige niet-erfgenaam. Zoals dat vaak gaat in fantasy vertrekken de meesten van hen apart om later in het verhaal samen te komen.

Het verhaal wordt rustig opgebouwd. Ieder van de hoofdrolspelers krijgt de tijd om zichzelf aan de lezer bekend te maken, met uitzondering van Lana, die na twee korte hoofdstukjes vergeten schijnt te zijn. Leti en Yan krijgen dan weer de meeste aandacht. Alhoewel zij geen substantiële bijdrage leveren aan het verhaal, is het wel duidelijk dat Grimbert voor hen een grote rol voorzien heeft in het vervolg. Dit boek is immers slechts een inleiding tot wat nog moet komen. Zelfs als er nog geen volgend deel verschenen zou zijn, was dat overduidelijk geweest. Na wat immers een boeiende vertelling blijkt, wordt ze door de schrijver heel abrupt afgebroken, zonder dat er iets van betekenis gebeurd of opgelost is. Op het einde zijn de meeste erfgenamen samengekomen en weet ieder van hen – en dus ook de lezer – wat er op het eiland Ji te zien is. Maar waarom ze opgejaagd worden door de Züu en wat ze nu verder moeten gaan doen, daarover is nog niets duidelijk gemaakt.

Grimbert heeft de wereld waarin het verhaal zich afspeelt, in detail uitgewerkt. De laatste 10% van het boek is een naslagwerk dat daar blijk van geeft. Het is een alfabetische lijst van begrippen die in het boek voorkomen, gaande van dieren over rivieren tot bijzondere woorden. Ook de tijdrekening die in het boek gebruikt wordt, komt daarin aan bod. In die lijst staan begrippen die in het boek ook helemaal niet voorkomen, wat weerom een uiting is van de zorg die Grimbert aan zijn wereld heeft besteed, maar ook al aangeeft dat er nog meer boeken volgen.
De personages die we mogen volgen, zijn niet overdreven. Geen overdreven vechtkampioenen, geen overdreven mentale krachten, niet overdreven agressief, maar in alles netjes gedoseerd zodat de queeste die de hoofdrolspelers aangaan, tenminste niet al bij voorbaat gewonnen is. Ze hebben ook allemaal hun tekortkomingen en angsten, wat ze net heel realistisch maakt. Leti en Yan zijn de enige personages die emotioneel wat onvolwassen overkomen, maar eigenlijk past dat prima bij hun nog jonge leeftijd. Langzaam maar zeker leren ze daar ook uit. Dat de gaven van de personages nog verder zullen groeien in de volgende boeken, staat buiten kijf. Alhoewel het boek slechts aanvoelt als een inleiding, heeft het genoeg om het lijf om de lezer nieuwsgierig te maken naar het vervolg. Het heeft net geen 20 jaar geduurd voor de boeken eindelijk vertaald werden naar het Nederlands en dat werd dan ook hoog tijd.