Veeleer vermakelijk dan spannend

Ruim achtduizend jaar geleden daalden de goden neer op aarde. Ra, Wodan, Poseidon, Zeus en nog een aantal anderen arriveerden met hun ruimteschip Atlantis om op aarde goud en zilver te delven. Om het werk te vergemakkelijken, creëerden ze via genetische manipulatie de homo sapiens. Maar, de goden kregen ruzie en een van hen, Loki, ketende alle anderen vast op aarde, ieder op een andere plaats ver van elkaar en met slechts een bewegingsruimte van 2 km.

In het heden woont Wodan in Groningen met zijn vriendin Suzan. Voor haar heet hij Danny. Danny heeft eindelijk een manier gevonden om zich van zijn ketenen te bevrijden. Helena is de sleutel. Haar DNA toont aan dat ze een rechtstreekse afstammelinge is van Anoe, de vermoorde kapitein van de goden. Alleen met zijn DNA kunnen de ketenen verwijderd en het schip gestart worden. Dat schip is een onder de zee verborgen piramide. Maar ook Loki komt achter het bestaan van Helena en wil haar eveneens in handen krijgen om te beletten dat de andere goden zichzelf bevrijden.

De eerste poging van Loki om Helena in handen te krijgen, vormt het spannende begin van dit boek, dat Groningen op zijn kop zet. Wodan, Suzan en Helena slaan al heel gauw op de vlucht en gaan met dank aan Helena’s DNA ook al snel op zoek naar de andere goden om ze te bevrijden. Peter M. Kuiper (1974) trekt bij aanvang de kaart van de spannende scifi-thriller, met duistere personages met een dubbele agenda, maar verandert op een bepaald ogenblik van stijl. Zodra Zeus als eerste god gevonden wordt, draait de toon van het boek naar het komische. Denk hierbij bijvoorbeeld aan een actiefilm van Eddy Murphy of Will Smith: er wordt danig in het rond geschoten, er mag al eens iets ontploffen en er is een probleem dat moet opgelost worden, maar tussendoor gedragen de hoofdrolspelers zich als kwajongens die de puberteit maar niet van zich af kunnen schudden. Dat is precies hoe de goden in dit verhaal zich gedragen. Van een strijd tussen goed en kwaad is snel geen sprake meer. Alle goden beginnen wat op elkaar te lijken en bevinden zich zelden nog in verschillende kampen. Ze houden zich na verloop van tijd vrijwel uitsluitend bezig met streken uithalen, tot groot ongenoegen van de menselijke vrouwen die zich stukken volwassener gedragen.

Of de verandering van stijl goed of slecht is voor het boek, hangt van de lezer af. Op zich zijn de fratsen van de goden nog wel vermakelijk, maar de korte inhoud zwijgt hierover in alle talen. Deze belooft een spannend verhaal met geschiedenis en complottheorieën. De spanning zit alleen in het eerste gedeelte van het boek, de geschiedenis is beperkt gehouden tot wat losse verklaringen hier en daar. Het complotgedeelte is afwezig. De auteur heeft heel goed naar de tv-serie Stargate gekeken en er inspiratie uit gehaald. Verder heeft het absoluut niets gemeen met boeken zoals een Dan Brown of een Philipp Vandenberg deze schrijven. Niet dat die vergelijking ergens gemaakt wordt overigens, maar korte inhoud en cover laten toch zoiets vermoeden. Het is beter dit boek te kwalificeren als fictikomedie, een niet bestaand woord, naar analogie met de tragikomedie. Nogmaals, dat maakt het boek niet beter of slechter, het spreekt alleen een juister potentieel lezerspubliek aan. Dat zijn toch net de mensen die je als auteur wil bereiken. Lezers die een ander soort boek hadden verwacht, gaan het minder goed waarderen om de verkeerde redenen.

Het verhaal zit goed in elkaar en is makkelijk te volgen, maar is vrij eenvoudig van opzet. Het geheel had best wat complexer gemogen. Ook de personages hadden wat meer diepgang mogen hebben. De goden zijn toch vooral karikaturen van zichzelf die een spelletje spelen, met de wereld als speelveld. Ze nemen niets serieus en dat is slecht te rijmen met de godenstatus die ze hebben en wat ze voor en met de wereld gedaan hebben. De menselijke personages van hun kant zijn te goed van aannemen en stellen zich te weinig kritisch op voor wat de goden hen vertellen en doen te naïef alles wat zij hen vragen te doen.

Alhoewel de auteur meerdere mensen bedankt voor het nalezen van dit boek, staan er toch nog vrij veel fouten in. Enkele dt-fouten, enkele persoonsvormen die niet overeenkomen met het onderwerp, meermaals foutief gebruik van ‘die’ waar ‘dat’ moet staan, enkele malen foutief gebruik van ‘wat’ waar ‘dat’ moet staan, enkele keren spaties tussen woorden die aan elkaar geschreven horen te worden, hier en daar een woord ook dat er niet had moeten staan en dat waarschijnlijk is achtergebleven nadat een zin werd herschreven. Al deze vormen van fouten lopen samen al snel in de tientallen. De meest storende en opvallende fout is het gebruik van het woord Illuminatie waar Illuminati moet staan. Illuminatie bestaat maar heeft een heel andere betekenis dan wat hier bedoeld wordt. De auteur beschrijft hier echter het geheime genootschap waar al meerdere complotfictie over geschreven is. Het woord komt vaak voor in het boek en is dus helaas elke keer fout geschreven. Erg storend is dat.

Samengevat: een eenvoudig opgezet boek, lichtjes kolderiek, fijn om te lezen maar minder spannend dan wat de korte inhoud belooft. Met wat meer oog voor een diepgaandere uitwerking van de personages die nu te veel op elkaar lijken, en een grondige spellingcorrectie, had dit boek een ster meer gekregen. Nu hou ik het op drie sterren.

Zie ook het oordeel bij de SF&F Club.