debuut bevestigd

De juiste man draait om Oscar, 63 jaar oud en advocaat. Gescheiden bovendien en vader van een zoon die 20 jaar geleden op straat werd aangereden en daarbij is omgekomen. Oscar weet wie de dader is maar bij gebrek aan bewijzen werd die nooit vervolgd. Oscar heeft dit nooit naast zich neer kunnen leggen. Het heeft hem zijn huwelijk en zijn baan gekost. En net nu, vlak voor de zaak zal verjaren, krijgt Oscar bewijzen in handen die het hem mogelijk maken om de dader te nekken en wraak te nemen.

Een debuut schrijven dat in de prijzen valt (Lieve edelachtbare) is één ding, een geslaagde opvolger schrijven is nog heel wat anders. De druk om niet bestempeld te worden als een eendagsvlieg is bij een prijzenwinnend debuut waarschijnlijk nog hoger dan als het debuut niet zoveel stof doet opwaaien. Is Max van Olden daarin geslaagd? Ja, toch wel.

In het eerste deel van het boek wisselt de setting af tussen het heden, 2016 in dit geval, en 1996, het jaar waarin de zoon van Oscar wordt doodgereden. De flashbacks naar 1996 kan men bezwaarlijk spannend noemen, ze zijn eerder informatief bedoeld, zodat de lezer weet waar Oscars wraakgevoelens vandaan komen. De delen van het verhaal die in 2016 spelen, zijn eerder inleidend. Oscar en zijn omgeving worden getypeerd en uitgediept en de contouren van de wraak die Oscar wil nemen, krijgen langzaam maar zeker vaste vorm. Na iets meer dan een derde van het boek komt Oscar op het punt dat hij zijn plan kan gaan uitvoeren en begint de spanning zich op te bouwen. Vanaf dat ogenblik zitten er meerdere korte maar hevige spanningsboogjes in het verhaal omdat Oscar meerdere delen van zijn plan afzonderlijk gaat uitvoeren en die kunnen op hun eigen manier fout gaan. Het zijn momenten waarop er erg veel vaart in het verhaal zit en wegleggen van het boek is dan erg moeilijk. Maar ook tussen die bogen door blijft altijd dat akelige voorgevoel dat er iets staat te gebeuren. Zelfs als er helemaal niets gebeurt, blijft die beklemmende sfeer heel duidelijk aanwezig.

Het taalgebruik in het boek is vlot en eenvoudig. Max van Olden, zelf advocaat, slaat de lezer niet om de oren met juridisch jargon. Het feit dat Oscar advocaat is, is in feite slechts een middel om hem vlotter toegang te geven tot de middelen om zijn plan uit te voeren, maar er wordt geen misbruik van gemaakt. Het verhaal had ook standgehouden als Oscar een ander beroep had gehad, mits wat wijzigingen uiteraard. De geloofwaardigheid die de politie zegt te hechten aan de theorie van Marjet (meer kan hierover niet gezegd worden zonder te spoilen) is het enige deukje in dit verder prima parcours van de schrijver. Het is moeilijk te geloven dat Marjet niet meteen weer het politiebureau uit wordt geholpen. Afgezien van dit kleine schoonheidsfoutje is dit een mooie thriller. Een verhaal over wraak, maar ook over vergeving. Max van Olden kan alvast niet meer als eendagsvlieg bestempeld worden.