Origineel idee, mist echter maturiteit

Koen Romeijn (1979), muzikant en columnist, schreef in 2016 met De Stropploeg zijn debuut. Het is een sciencefictionroman die zich een kleine tachtig jaar in de toekomst afspeelt, in een van de rest van de aarde geïsoleerde miljoenenstad die boven de wolken zweeft: Nieuw Pangea.

Hoofdpersoon in dit boek is Evan Deleir, een robottechnicus met een enorm kort lontje. Hij woont op Nieuw Pangea maar heeft in steeds toenemender mate het gevoel dat hij er niet thuishoort. Hij weigert zich aan het leven daar aan te passen, zoekt vergeefs naar zingeving in zijn leven en verlangt naar eenvoudige gewaarwordingen zoals regen op zijn hoofd, ook al regent het nooit in Nieuw Pangea, en heeft hij nog nooit regen gezien. Hoe komt het dan toch dat hij die zich herinnert?

Bij aanvang van het boek zitten Evan en zijn beste vriend Julius in een bar, waar Evan zich alweer laveloos zuipt, een uiting van de toenemende frustratie die zijn leven alsmaar meer beheerst. Het is slechts een kwestie van tijd voor Evan ruzie zoekt met de andere gasten, weet Julius, en hij besluit Evan dan maar snel naar buiten te leiden. Ze zijn immers gekozen om deel uit te maken van de Stropploeg, een ploeg die gevaarlijk reparatiewerk uitvoert aan de Bats, onderhoudsrobots die zich aan de onderkant van Nieuw Pangea bevinden. Voor deze job komen alleen de allerbeste robottechnici in aanmerking en de volgende dag is hun eerste werkdag. Bij het verlaten van de bar zijn ze getuige van een ongeluk dat Evans leven volledig op zijn kop zet.

Qua idee valt over het boek weinig negatiefs te vertellen. Het is een origineel idee dat door de auteur prima uitgewerkt is. Romeijn beschrijft alles - personages, achtergronden, gebeurtenissen - heel gedetailleerd. Een geïnteresseerde filmregisseur krijgt met dit boek net geen kant-en-klaar script in handen. De futuristische omgeving is nauwgezet uitgewerkt en de vele nieuwe ideeën worden helder aan de lezer overgebracht. Extra goede punten verdient de auteur omdat hij ondanks dat geen trage momenten in het verhaal heeft laten sijpelen. De gebeurtenissen volgen elkaar snel op en volgen ook logisch op elkaar. De plotwendingen voelen nooit onwerkelijk aan. Een minpuntje is misschien dat de lezer van dit soort boeken graag wat vrijheid overhoudt om zelf over een aantal dingen te fantaseren. Het is een boek, geen film, en dat schijnt de auteur een beetje uit het oog te zijn verloren.

Waar het boek de mist ingaat, is het schrijftechnische aspect, spelling en stijl met andere woorden. Een dt-fout hier en daar, een fout gespeld woord, een verkeerd lidwoord, een incorrect aanwijzend voornaamwoord, het gebruik van “wat” in plaats van “dat”, het zijn slechts enkele voorbeelden van fouten die te vaak voorkomen. Naast spelling is er ook nog de stijl. Alhoewel het boek doorgaans voldoende vlot geschreven is, botst men geregeld toch ook op heel gekunstelde zinnen. Lachwekkend of genant wordt het gelukkig nooit, maar een iets grondiger redactie had zeker een meerwaarde voor het boek betekend.

Het geloofwaardig overbrengen van emoties is ook niet meteen een sterk punt van de auteur. Goed, Evan heeft temperament, maar in het dagelijkse leven timmeren en schreeuwen ook de meest heetgebakerde types er niet voortdúrend op los. Evan is een robottechnicus, de beste in zijn vak en daarom niet meteen een dommerik, mogen we aannemen, maar Romeijn portretteert hem alsof hij het IQ van een baviaan heeft. De obligate kusscene is ronduit klunzig en had het eindresultaat nooit mogen halen, en robots die hun zelfbeheersing verliezen tenslotte, vormen ook niet meteen de meest geloofwaardige zet. De personages hadden een wat uitgebreider en realistischer scala aan emoties mogen tentoonspreiden en de robots hadden emotioneel net wat vlakker gemogen.

Samengevat: een originele en ook degelijk uitgewerkte plot waar de auteur mee weet te scoren, maar wat ontsierd door een onvoldoende mature schrijfstijl en te veel spelfouten.