Thomas Berg blijft boeien

De misdaadromans van Jo Claes (1955) onderscheiden zich van gelijkaardige boeken van bekendere Vlaamse misdaadschrijvers. Veel meer dan van pakweg een gemiddelde Aspe of Deflo kan men er iets van leren en is de misdaad op zich niet het enige waar het boek zich op concentreert. De misdaad blijft de ruggengraat van het verhaal, maar toch zit elk boek van Claes vol verwijzingen naar kunst, cultuur en geschiedenis. Zonder de lezer te overladen met informatie, weet de schrijver die brokjes erfgoed als interessante wetenswaardigheden in een moordzaak te verpakken zodat de geïnteresseerden in deze materie - waar ik mezelf toe reken - ervan smullen en de anderen er toch ook niet over struikelen. In 'Dood in december' zijn de belangrijkste wetenswaardigheden de incunabelen of wiegendrukken en de legende van Fiere Margriet. Rond een wiegendruk van deze legende heeft Jo Claes een spannende misdaadroman geweven.

Het verhaal situeert zich rond het jaareinde. Twee moorden kort na elkaar houden Thomas Berg en zijn team uit hun slaap. Berg voelt zich meer dan anders betrokken omdat hij niet alleen een van de slachtoffers kent, maar ook een aantal van de andere betrokkenen. Een van hen is zelfs een jeugdvriend die hij achttien jaar geleden uit het oog was verloren en nu plots weer tegen het lijf loopt, enkele dagen voor de eerste moord plaatsvindt. Onder druk gezet om beide zaken zo snel mogelijk op te lossen, houdt hij zichzelf en zijn mensen tijdens de feestdagen onafgebroken aan het werk.

Vergeleken met de gemiddelde Vlaamse misdaadroman is dit boek met zijn 414 bladzijden vrij dik. De meeste boeken in dit genre halen zelden de 300 bladzijden. Toch voelt het niet als een dik boek aan. Zoals altijd vlot geschreven, met sprekende personages en een plot die aan alle kanten sluitend is, mag dit boek een 'pageturner' genoemd worden. Thomas Berg zou van dit Engelse woord gruwelen, Jo Claes doet dat zelf waarschijnlijk ook, maar feit is dat dit boek veel sneller uit en veel boeiender is dan menig boek dat maar half zo dik is. Dit is een compliment, en dat is zowel een geldig Engels als Nederlands woord.

(Wat je zeker niet mag nalaten is www.jo-claes.be te bezoeken tijdens het lezen van een boek. Op zijn website plaatste Jo Claes begeleidende foto´s bij sommige boeken die gemaakt werden door zijn dochter Uschi, die ook instaat voor de prachtige covers. Het heeft wel iets om bijvoorbeeld het huis van hoofdinspecteur Thomas Berg effectief op foto te zien.)