Goed bedacht, maar rommelig uitgewerkt

Godblind deel 1, The Red Gods are rising, speelt zich af, net geen millenium nadat de Rode Goden zijn verdrongen en gevangen zitten achter een 'sluier'. Ze bereiden echter een terugkomst voor. In het koninkrijk Mireces worden ze nog steeds aanbeden, terwijl het buurland en koninkrijk Rilpor dat niet doet. In Mireces komt echter een nieuwe koning op gewelddadige wijze aan de macht, terwijl de koning van Rilpor sinds de dood van zijn vrouw wankel van geest is en nauwelijks bestuurt. In Mireces acht men de tijd rijp om Rilpor binnen te vallen en de sluier te scheuren zodat de Rode Goden opnieuw voet op aarde kunnen zetten en opnieuw haat en angst kunnen zaaien. Ze krijgen daarbij nog onverwachtse Rilporiaanse steun.

Het boek maakt een indrukwekkende start met een bloederig offer en een moord, die ook op Hebban in de Sneak Preview te lezen zijn. Daarna echter vertraagt het geheel snel omdat Anna Stephens ruimte creëert om de personages voor te stellen. Ondanks dat ze gebruikmaakt van korte hoofdstukken die ieder vanuit een ander personage verteld worden, kost het haar heel wat tijd voor ieder personage een gezicht en een functie gekregen heeft, en verliest ze het tempo. Het is epische fantasy, dat is dus niet erg, de fans van het genre zijn niets anders gewend. De wereld opbouwen is immers een deel van het leesplezier. Lastig wel is dat het boek niet van een kaart en een dramatis personae voorzien zijn. Het duurt heel lang voor de schrijfster langs de neus weg weggeeft aan welke grens de beide koninkrijken elkaar raken. De ondertitels van de hoofdstukken zijn nochtans wel heel uitgebreid met steeds een tijdsindicatie en een plaats, maar dat blijkt zeker in het begin niet altijd voldoende. Zelfs naar het einde toe was het soms nog lastig om in te schatten waar welk personage zich nu eigenlijk precies bevond. De meeste personages blijven na verloop van tijd wel hangen, als ze lang genoeg blijven leven tenminste om er een band mee op te kúnnen bouwen, maar er zijn er toch enkelen die er tot aan het eind van het boek niet in slagen om aan de lezer te gaan klitten. Daarvoor krijgt men te weinig achtergrond mee.

Nadat de kennismakingsronde voorbij is, is het tijd voor actie. In feite is er maar één soort actie en dat is oorlog. Er is ruimte voor intrige maar al bij al blijft dat gedeelte toch eerder beperkt en moet Anna Stephens het hebben van de vechtscenes, die ze breed en gedetailleerd uitsmeert over het boek. Het mag duidelijk zijn dat de schrijfster het geweld niet schuwt. De personages zijn bijzonder grof gebekt en er wordt gemoord en gefolterd dat het een lieve lust is. Er is een goed kamp en een slecht kamp, maar die van het goede kamp zien er evenmin graten in om te moorden. Ook verlegen personages van wie je het niet verwacht, blijken plots f*cking als veelgebruikt bijvoeglijk naamwoord in hun vocabulaire te hebben zitten, en dat klopt niet. Het maakt dat alle karakters na verloop van tijd nogal op elkaar gaan lijken.

Het hele verhaal is ook nogal rommelig opgebouwd. Volgens de schrijfster zelf was het oorspronkelijk nog erger en heeft ze hulp gekregen van niet nader genoemde personen om het geheel minder chaotisch te maken. Gelukkig maar dat er zulke personen bestaan die hier oog voor hebben. Ze hadden hun werk gerust nog iets verder mogen doordrijven.

Conclusie: ik heb dit jaar al een vijftal eerste delen van (meestal nieuwe) trilogieën gelezen, waaronder ook debuten. Daar zaten een aantal steengoede boeken tussen. The Red Gods are rising heeft mij van al deze eerste delen het minst kunnen overtuigen. Qua idee zit het wel goed, ook al zitten er weinig originele elementen in die niet al eens elders geschreven zijn, maar aan de uitwerking schort wat. Het is wat te chaotisch en ontbeert de nodige diepgang om aanspraak te kunnen maken op de titel 'sterk debuut'.